Ήδη ξεκίνησε η συλλογή υπογραφών για την ενέργεια αυτή της Αστυνομίας, η οποία αφενός μεν προστάτευσε τη ζωή ενός παιδιού που κατά την κρίση της απειλείτο, αφετέρου στέρησε τον πλανήτη από ένα σπάνιο είδος γορίλλα που απειλείται με εξαφάνιση. Ωστόσο με την ενέργεια αυτή της αστυνομίας, την θανάτωση δηλαδή του ζώου ανέκυψαν πάμπολλα ερωτήματα για τις σχέσεις ανθρώπου και ζώων, ανθρώπου και φύσης γενικότερα.
Αναμφίβολα προηγείται η ζωή ενός παιδιού από τη ζωή ενός οποιουδήποτε ζώου αρκεί να έχουν ληφθεί προηγουμένως, από τον «νοήμονα» κατά τα άλλα άνθρωπο, όλα εκείνα τα στοιχεία που οι σχέσεις των δύο (ανθρώπου και ζώου), πάντα κατά τη βούληση του Δημιουργού τους, επιτάσσουν. Αναμφίβολα η ευθύνη των γονέων για την παραμέληση της εποπτείας του ανηλίκου παιδιού τους μεγάλη, όπως ακόμη μεγαλύτερη η ευθύνη των αρμοδίων για την λήψη όλων εκείνων των μέτρων που θα απέτρεπαν μια παρόμοια εξέλιξη. Όταν ένα 4χρονο παιδάκι κατάφερε να πέσει στο «χώρο» του γορίλλα φανταζόμαστε όλοι πόσο ευκολότερο είναι να το πράξει αυτό ένας λόγω αστάθειας, Alzheimer, νοητικής ανεπάρκειας γέροντας αλλά και ένας απελπισμένος υποψήφιος-α αυτόχειρας, βρισκόμενος κάτω από ψυχολογική πίεση, αλκοόλ, επήρεια οιασδήποτε μορφής ψυχοφαρμάκων – ουσιών νομίμων ή παρανόμων.
Επιπλέον η ασφάλεια του χώρου όπου κρατείτο ο γορίλλας αναμφίβολα έπρεπε προηγουμένως να είχε ελεγχθεί ενδελεχώς από όλες τις συναρμόδιες υπηρεσίες (αστυνομία, νομο-κτηνιατρείο, κλπ) ώστε να είχε αποκλειστεί παντελώς η εκδήλωση παρόμοιου περιστατικού.
Όμως το κακό σε κάθε περίπτωση όπως και σε αυτή είναι ότι εμείς, οι κατά τα άλλα νοήμονες άνθρωποι, η κορωνίδα της δημιουργίας!!, αρκούμαστε και μόνο στη στηλίτευση ή την επιβράβευση παρομοίων περιστατικών. Απομονώνουμε δηλαδή το περιστατικό και ρηχά, επιφανειακά, ευκαιριακά προσπαθούμε να επιρρίψουμε ευθύνες στη μια ή την άλλη πλευρά. Αρνούμαστε να δεχθούμε την ευθύνη όλων μας και τις τυχόν ενέργειες στις οποίες οφείλαμε να προβούμε πολύ πριν την εκδήλωση παρόμοιων περιστατικών. Και όλα αυτά γιατί σχέσεις ανθρώπου και ζώων, ανθρώπου και φυτών, ανθρώπου και κτίσης γενικότερα βρίσκονται συγκεχυμένες στο μικρό μυαλουδάκι μας.
Ερωτήματα όπως: Μπορεί τα ζώα να βρίσκονται κλεισμένα σ’ ένα χώρο που, όσο και να τα παρέχει τις στοιχειώδεις «ανέσεις», δεν είναι ο φυσικός τους χώρος, οι τεράστιες δηλαδή δασώδεις εκτάσεις ζούγκλας ανά την υφήλιο; Μπορεί τα ζώα, στην συγκεκριμένη περίπτωση ο γορίλας, να προορίζονται για την τέρψη «θεατών», ως αξιοθέατα δηλαδή, αρκεί να ικανοποιείται απλά η περιέργειά μας; Γιατί αν τα σεβόμασταν, όπως ισχυρίζονται οι περισσότεροι, οφείλαμε να μην τα κρατάμε κλεισμένα σε κλουβιά και συρματοπλέγματα, αλλά να τα αφήσουμε να κινούνται ελεύθερα στο φυσικό τους περιβάλλον. Γιατί σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ισχυρισθεί ο άνθρωπος ότι τα «προστατεύει» φυλάσσοντας τα σε κλουβιά και τσίρκο για να γελάει μαζί τους δείχνοντάς τα ποιο είναι το «αφεντικό», γεμίζοντας παράλληλα και τις τσέπες του. Γιατί απλά είναι «αφεντικό» στο να τα προστατεύει, αφήνοντάς τα να ζήσουν στο φυσικό τους χώρο ελεύθερα και όχι να τα περιορίζει σε «κλειστούς» περιφραγμένους χώρους σαν παιχνίδια του.
Μήπως λοιπόν είναι καιρός να αναθεωρήσουμε τις σχέσεις μας με τα ζώα, τις σχέσεις μας με τα «άγρια» αλλά και τα κατοικίδια «εξημερωμένα»; Έχουμε τη γατούλα και το σκυλάκι μας στο σπίτι για να τα προστατεύσουμε ή μήπως κατά βάθος προσπαθούμε με τον τρόπο αυτό να αναπληρώσουμε τυχόν προβληματική σχέση μας με τους συνανθρώπους μας; Μήπως κρατώντας το σκυλάκι μας στο μπαλκόνι ή βάζοντάς το κάτω από τα παπλώματα τα σεντόνια μας του στερούμε το δικαίωμα να ζήσει ελεύθερο στη φύση, να τρέξει, να κινηθεί, να κυνηγήσει και να κυνηγηθεί, κάνοντάς το δηλαδή απλά ένα αντικείμενο προς τέρψη μας; Ακόμη και στη τροφή του σκύλου επεμβαίνουμε, επιμένοντας σ’ όλη του ζωή να του παρέχουμε «μασημένη» για μικρά νεογνά τροφή, στερώντας του το δικαίωμα να «ακονίσει» τα δόντια του με πάσης μορφής κόκκαλα, κάτι που είναι απολύτως φυσιολογικό για την ανατομία του στόματός τους, του σώματός του γενικότερα.
Μήπως τελικά οι σχέσεις ανθρώπου προς τα ζώα από σχέσεις αγάπης και σεβασμού όπως και προς κάθε συνδημιούργημα του έχουν μεταβληθεί σε σχέσεις υποταγής και εξάρτησης; Μήπως συμπεριφέρεται όπως και με τα άψυχα αντικείμενα, ως «μπιμπελό» δηλαδή για αποκλειστικά δική του τέρψη, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι αυτά έχουν πλασθεί να ζήσουν κάτω από διαφορετικές και ξεχωριστές κάθε φορά συνθήκες από ό,τι οι άνθρωποι το επιβάλλουν; Τελικά όλα αυτά μήπως για να ικανοποιήσουμε τις αχόρταγες «ορέξεις» μας επαναβεβαιώνοντας σε κάθε περίσταση τις σχέσεις υποταγής και εξάρτησης μεταξύ του «προοδευμένου» ανθρώπου και κάθε συνδημιουργήματός του που έντεχνα καλλιεργήσαμε τα τελευταία χρόνια.
Όμως σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να αγνοούμε το γεγονός ότι άνθρωπος και ζώα πλασθήκαμε να ζήσουμε ελεύθερα στο φυσικό του ο καθένας περιβάλλον και όχι σε συνθήκες σκλαβιάς και απομόνωσης.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Μη διστάσετε να προσθέσετε σχόλια στο δημοσίευμα που σας ενδιαφέρει.
Η εφημερίδα karatzova.com ενθαρρύνει τη δημόσια έκφραση των αναγνωστών της εφόσον τηρούνται οι βασικοί κανόνες δημοσιότητας που ορίζουν οι ελληνικοί νόμοι. Τα σχόλια εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή.