Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Θ. Τζάκρη: Οι προσωπικές κρίσεις να μη γίνουν κρίσεις θεσμών


Είναι φανερό ότι τους τελευταίους μήνες έχει προκληθεί μεγάλη ένταση στις σχέσεις εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας. Η κύρια αιτία πρόκλησης της έντασης αυτής βρίσκεται στην κριτική που ασκείται από μεγάλη μερίδα των πολιτών και αντίστοιχη μερίδα των κυβερνητικών στελεχών σε συγκεκριμένες αποφάσεις της Δικαιοσύνης που είδαν το φως της δημοσιότητας.

Είναι όμως απολύτως λογικό ο κόσμος (και όχι μόνο ο πολιτικός κόσμος) να αιφνιδιάζεται όταν το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας αποφασίζει ότι η μη καταβολή μισθού δεν συνιστά βλαπτική μεταβολή των όρων της σύμβασης εργασίας, όπως είναι λογικό ο κόσμος (και δη ο νομικός) να αιφνιδιάζεται όταν βλέπει τη Δικαιοσύνη να εξαντλεί την αυστηρότητά της σε ένα νεαρό άτομο με ακαδημαϊκή πορεία στον πρώτο βαθμό εκδίκασης της υπόθεσής του και να μην αφήνει κάποιο περιθώριο έως την εκδίκαση της υπόθεσης στον δεύτερο βαθμό προκειμένου να μην καταστρέψει εντελώς τη ζωή του νεαρού αυτού ατόμου.

Είναι ακόμη λογικό ο κόσμος να αιφνιδιάζεται όταν μεγάλα σκάνδαλα που απασχόλησαν όλη την κοινωνία για χρόνια καταλήγουν με αθωωτικές αποφάσεις για έλλειψη δόλου (βλέπε σκάνδαλο του Βατοπεδίου) και εν τέλει να αποδίδονται οι πρωταγωνιστές των σκανδάλων αυτών στην κοινωνία ως «λευκές περιστερές».

Με τα παραπάνω ουδόλως θεωρώ πως οι προαναφερόμενες αποφάσεις της Δικαιοσύνης δεν στηρίζονται στον νόμο, ούτε ότι οι δικαστές ενήργησαν με οποιαδήποτε σκοπιμότητα κατά τη λήψη τους.

Αντίθετα, είμαι βέβαιη -κυρίως λόγω της νομικής μου ιδιότητας και της πολύχρονης δικηγορικής μου εμπειρίας- ότι κάθε δικαστική απόφαση που εκδίδεται από το μικρότερο ώς και το μεγαλύτερο δικαστήριο της χώρας εκδίδεται μετά από μεγάλη βάσανο και σοβαρή περίσκεψη από τους Ελληνες δικαστές, οι οποίοι έχουν αποδείξει πάμπολλες φορές ότι και επιστημονική γνώση έχουν και, κυρίως, συναίσθηση και συνείδηση του δικαίου.

Και δεν είναι λίγες οι φορές που όλοι μας έχουμε επαινέσει αποφάσεις της Δικαιοσύνης που πρόσφεραν ανακούφιση στους πολίτες (όπως στις περιπτώσεις των υπερχρεωμένων νοικοκυριών) και απένειμαν πραγματικό δίκαιο.

Ωστόσο, από την άλλη πλευρά, θεωρώ άδικο η ίδια η Δικαιοσύνη να χαρακτηρίζει «ωμή παρέμβαση» κάθε κριτική που ασκείται από τους πολίτες και από μέλη της εκτελεστικής εξουσίας σε αποφάσεις της που, κατά την κρίση μερίδας των πολιτών ή και των μελών της κυβέρνησης ακόμη, δεν απονέμουν πραγματικό δίκαιο και δεν προστατεύουν τον πολίτη και να ταυτίζει την εκδηλούμενη άποψη των μελών της κυβέρνησης με παρέμβαση «τύπου Πολωνίας ή Τουρκίας».

Βασική αρχή του δημοκρατικού πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία. Ολες οι εξουσίες, ήτοι η νομοθετική, η εκτελεστική και η δικαστική, πηγάζουν από τον λαό και ασκούνται για τον λαό. Αλίμονο αν έρθει ποτέ η εποχή που οι πολίτες ή εκπρόσωποι άλλων εξουσιών δεν θα μπορούν να προβληματίζονται και να κρίνουν τις αποφάσεις της δικαστικής ή της εκτελεστικής ή της νομοθετικής εξουσίας, γιατί τότε θα έχει καταλυθεί κάθε έννοια συνταγματικής νομιμότητας.

Αλλωστε η κρίση, ακόμη και η αρνητική, δεν συνιστά παρέμβαση, ούτε αθέμιτη συμπεριφορά.

Αυτό το θεωρώ τουλάχιστον υπερβολή. Κι αν η υπερβολή στον λόγο της εκτελεστικής εξουσίας είναι μια φορά εσφαλμένη, η υπερβολή στον λόγο της δικαστικής εξουσίας είναι διπλά εσφαλμένη, διότι, σύμφωνα με τα διδάγματα της νομικής επιστήμης, ο δικαστής νομιμοποιείται εν επιστήμη και εκφράζεται με τις αποφάσεις του και δεν εμπλέκεται σε φραστικούς ή άλλους διαξιφισμούς. Αντίθετα, πολλές φορές, με την ηχηρή σιωπή ή τη μετρημένη απάντησή του τοποθετεί τα πράγματα στη σωστή τους θέση.

Εν κατακλείδι, πράγματι τον τελευταίο καιρό ασκήθηκε έντονη κριτική σε συγκεκριμένες δικαστικές αποφάσεις, ιδίως σε υποθέσεις που αφορούν την υπεράσπιση κοινωνικών δικαιωμάτων. Στην κριτική αυτή, που ήταν ορθή στη βάση της, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί άλλος λόγος, περισσότερο «αιχμηρός» για το περιεχόμενο των καθαυτό αποφάσεων και καθόλου απαξιωτικός για την ίδια τη Δικαιοσύνη εν γένει. Κι αυτό διότι η κάθε δικαιοδοτική κρίση αποδίδεται σε συγκεκριμένη δικαστηριακή σύνθεση και δεν μπορεί να χαρακτηρίζει το σύνολο της Δικαιοσύνης.

Από την άλλη πλευρά όμως, των δικαστικών ενώσεων, η αντίδραση δεν ήταν σε αναλογία με την ασκηθείσα κριτική, αλλά ήταν τουλάχιστον υπερβολική, με αποτέλεσμα μια νομική αντιπαράθεση να καταλήξει σε οξεία αντιπαράθεση ανάμεσα στην εκτελεστική και τη δικαστική εξουσία.

Θα πρέπει επομένως να αποκατασταθεί, άμεσα και χωρίς καθυστερήσεις, η αναγκαία λειτουργική συνεννόηση δικαστικών ενώσεων και υπουργείου Δικαιοσύνης και να επικρατήσει από όλες τις πλευρές σύνεση και ψυχραιμία. Η λειτουργική συνεννόηση μεταξύ των εξουσιών δεν επαφίεται στην καλή προαίρεση των εκάστοτε εκπροσώπων τους, αλλά υπαγορεύεται από το Σύνταγμα διότι εξυπηρετεί τον πολίτη και το δημόσιο συμφέρον. 
Πηγή: efsyn.gr
Share on Google Plus

    Blogger Comment
    Facebook Comment

1 comments:

  1. ΘEOΔΩPA EΓΩ ΔEN ΣE ΘYMAMAI NA EXEIΣ AΣKHΣEI ΔIKHΓOPIA ΣE ΘYMAMAI ANTINOMAPXH KAI KYPIΩΣ BOYΛEYTH.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Μη διστάσετε να προσθέσετε σχόλια στο δημοσίευμα που σας ενδιαφέρει.

Η εφημερίδα karatzova.com ενθαρρύνει τη δημόσια έκφραση των αναγνωστών της εφόσον τηρούνται οι βασικοί κανόνες δημοσιότητας που ορίζουν οι ελληνικοί νόμοι. Τα σχόλια εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή.