Ποιοι απειλούν την πίστη και τα ανθρώπινα δικαιώματα των παιδιών μας;

Από την Ελληνική Επανάσταση μέχρι σήμερα το περιεχόμενο του σχολικού μαθήματος των θρησκευτικών είναι ορθόδοξο χριστιανικό. Πληροφοριακά μαθαίνουν οι μαθητές μας και στοιχεία για τις θρησκείες του κόσμου στη δευτέρα λυκείου. Αυτό συμβαίνει για τέσσερεις λόγους. Πρώτον, διότι η πλειοψηφία των μαθητών μας είναι ορθόδοξοι χριστιανοί. Δεύτερον, διότι η ορθόδοξη χριστιανική πίστη αποτελεί ιστορία της Ελλάδος και των Ελλήνων εδώ και είκοσι αιώνες και είναι αδιάρρηκτα δεμένη με τη ζωή αυτού του λαού και αυτού του τόπου. Τρίτον, διότι η επιβίωση του λαού μας κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας εξασφαλίσθηκε μόνο μέσω αυτής της πίστης, αφού αρκετοί Έλληνες μη αντέχοντας τα δεινά της δουλείας εξισλαμίζονταν και όποιος εξισλαμιζόταν ταυτοχρόνως εκτουρκιζόταν. Τέταρτον, διότι η ορθόδοξη πίστη έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην Ελληνική Επανάσταση, διότι όπως είπε ο αρχιστράτηγος του αγώνα Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, «όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος».

Το ισχύον Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας, άρθρο 16, παράγραφος 2, ορίζει: «Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες.» Το εν λόγω άρθρο είναι σαφέστατο, αναφέρει «ανάπτυξη εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης», δεν αναφέρει «δημιουργία», πολύ δε περισσότερο δεν αναφέρει και δεν είναι δυνατόν να αναφέρει «παραποίηση», «στρέβλωση» ή «βιασμό» της συνείδησης. Τόσο η εθνική, όσο και η θρησκευτική συνείδηση υπάρχουν ήδη στο παιδί, είναι ήδη Έλληνας και το γνωρίζει, είναι ήδη χριστιανός ορθόδοξος και το γνωρίζει και η βάσει του Συντάγματος κρατική παιδεία, αποσκοπεί να αναπτύξει τη συνείδησή του αυτή, δεν τη δημιουργεί. Επομένως, δεν είναι δυνατόν ο Έλληνας να διαπαιδαγωγείται από το κράτος ώστε να αναπτύξει π.χ. βραζιλιάνικη ή κινεζική εθνική συνείδηση, την οποία δεν έχει. Δεν είναι δυνατόν ο χριστιανός ορθόδοξος να διαπαιδαγωγείται, έτσι ώστε να αναπτύξει βουδιστική ή ινδουιστική θρησκευτική συνείδηση, την οποία επίσης δεν έχει, ούτε να επιχειρείται νάρκωση, στρέβλωση ή πλήρης σύγχυση της θρησκευτικής του συνείδησης μέσω απαγόρευσης, συρρίκνωσης ή νόθευσης του ορθόδοξου χριστιανικού μαθήματος και αντικατάστασής του από πολυθρησκειακό, θρησκειολογικό ή οποιοδήποτε άλλο άσχετο με τη θρησκευτική του συνείδηση.



Πρέπει επίσης να τονιστεί, ότι το άρθρο 13 του Συντάγματος ορίζει, ότι «η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη». Επομένως

κανένας δεν έχει δικαίωμα να επιβάλει σε χριστιανούς ορθόδοξους παιδεία αντίθετη προς τη θρησκευτική τους συνείδηση, επειδή κατ’ αυτό τον τρόπο παραβιάζει την ελευθερία της.

Κατά ατυχή τρόπο όμως τα τελευταία χρόνια επιχειρείται αντικατάσταση του ορθόδοξου χριστιανικού μαθήματος με μάθημα πολυθρησκειακό, βασισμένο σε προγράμματα σπουδών, τα οποία περιλαμβάνουν σε κάθε μάθημα πληθώρα θρησκευμάτων, χωρίς την παραμικρή ιστορική σειρά, έχοντας αποκλείσει από την ύλη πολλά ορθόδοξα χριστιανικά θέματα, τα οποία τα παιδιά των ορθόδοξων χριστιανών διδάσκονταν επί σειρά ετών.

Τυχόν επιβολή στους ορθόδοξους χριστιανούς τέτοιου μαθήματος, ή οποιουδήποτε άλλου μη ορθόδοξου χριστιανικού θα είχε ως συνέπεια αφ’ ενός μαζικές απαλλαγές από το μάθημα αυτό και αφ’ ετέρου μαζικές προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Ο αφελής ισχυρισμός ότι εάν το ορθόδοξο χριστιανικό μάθημα αντικατασταθεί από πολυθρησκειακό, τότε το μάθημα αυτό θα είναι υποχρεωτικό για όλους, είναι πέρα για πέρα αναληθής. Το πολυθρησκειακό μάθημα δεν θα είναι υποχρεωτικό για κανένα. Δεν θα είναι υποχρεωτικό για τους αλλόθρησκους, διότι οι αλλόθρησκοι σε καμία περίπτωση δεν ενδιαφέρονται για ένα αλλοπρόσαλλο αξεδιάλυτο πολυθρησκειακό κουβάρι, αλλά θέλουν μάθημα για τη δική τους πίστη και εφ’ όσον δεν το έχουν, θα εξακολουθήσουν να απαλλάσσονται τόσο από το πολυθρησκειακό, όσο και από το ορθόδοξο χριστιανικό. Πολύ δε περισσότερο δεν θα ήταν ποτέ δυνατό να είναι υποχρεωτικό το αλλοπρόσαλλο αυτό μάθημα για τους ορθόδοξους χριστιανούς, εφ’ όσον θα είχε παύσει πλέον να είναι ορθόδοξο χριστιανικό. Θα απαλλάσσονταν οπωσδήποτε.

Εφ’ όσον λοιπόν οι υποστηρικτές των προγραμμάτων της σύγχυσης δεν υποχωρούν, θα συνεχίσουμε να επαναλαμβάνουμε τις ως άνω αλήθειες ακόμη και αν κινδυνεύουμε να γίνουμε κουραστικοί.

Κατά τον πλέον αναίσχυντο τρόπο απαιτούν κάποιοι άλλοι, μετρημένοι στα δάκτυλα, πλην όμως απίστευτα θορυβώδεις, την απαγόρευση της πρωινής προσευχής των παιδιών μας, την απαγόρευση του εκκλησιασμού τους, καθώς και την απαγόρευση της εισόδου των πνευματικών μας στα σχολεία.

Ανέκαθεν όποιος επιχειρεί να απαγορεύσει τα ανθρώπινα δικαιώματα του άλλου χρησιμοποιεί προπαγανδιστικά τεχνάσματα. Απαράβατος κανόνας για κάθε προπαγανδιστή είναι η συκοφαντία. Πρέπει ο προπαγανδιστής να συκοφαντήσει τον αθώο αντίπαλο, τον οποίο θέλει να εκμηδενίσει ή την ευγενή ιδέα την οποία θέλει να εξουδετερώσει, ώστε να επιβάλει τα σκοτεινά του σχέδια.

Σύμφωνα με τον κανόνα αυτόν έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον ένας βρώμικος συκοφαντικός προπαγανδιστικός χαρακτηρισμός εις βάρος της

πρωινής προσευχής και του εκκλησιασμού των παιδιών μας: ο χαρακτηρισμός τους ως «υποχρεωτικών». Έτσι δίνεται η ψευδής εντύπωση, ότι η προσευχή και ο εκκλησιασμός επιβάλλονται στα χριστιανόπουλα έξωθεν!!! Ας μάθουν λοιπόν οι προπαγανδιστές της απαγόρευσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των παιδιών μας, ότι η προσευχή και ο εκκλησιασμός δεν επιβάλλονται στον χριστιανό από τρίτους, αλλά από την ίδια του την πίστη, από τη συνείδησή του την ίδια. Κι ας αφήσουν πλέον τα σαθρά προπαγανδιστικά τεχνάσματα, διότι δεν πείθουν κανέναν με αυτά.

Δεν υπάρχει λοιπόν άλλος δρόμος για την κυβέρνηση από την κατάργηση των επίμαχων διατάξεων του νέου Π.Δ. (ΦΕΚ 109, 1η Αυγούστου 2017) ή την επαναφορά των όσων προέβλεπε το Π.Δ. 201/1998.

Διαφορετικά, γονείς και εκπαιδευτικούς, θα ‘’μας βρίσκει μπροστά της’’!!!

Παπαδόπουλος Θεόφιλος
Δάσκαλος

Share on Google Plus