«Με το χαμόγελο στα χείλη», σήμερα

Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για το Έπος του ‘40. Έχουν γραφτεί και λεχθεί πραγματικά έπη, όχι απλά άρθρα. Ο τρόπος με τον οποίο οι στρατεύσιμοι επιβιβάζονταν στα τρένα, με προθυμία, αυταπάρνηση, πάθος για αυτοθυσία για την πατρίδα έχει υμνηθεί σε μύρια τραγούδια και βιβλία. Το πισττεύανε, το φωνάζανε...ΑΕΡΑ. Η πολεμική ιαχή της νίκης, που και μόνο στο άκουσμά της ο αντίπαλος λουζόταν με κρύο ιδρώτα.

Ειλικρινά θεωρώ άσκοπο το να γράψω περαιτέρω πράγματα ιστορικής φύσης, διότι αφενός τα έχουν περιγράψει με γλάφυρότητα οι ίδιοι οι μάρτυρες της νίκης και αφετέρου επειδή ο σκοπός είναι να φτάσουμε στο παρόν.

Υπηρετώντας την περίοδο αυτή τη στρατιωτική μου θητεία και έχοντας την τύχη να παρακολουθήσω εκ των έσω τον τρόπο με τον οποίο προετοιμάστηκε ο στρατός για την ιστορική επέτειο έφτασα σε ένα απρόσμενο συμπέρασμα. Αυτό ακριβώς το συμπέρασμα ήταν και η αφορμή για το παρόν άρθρο.

Μολονότι οι περισσότεροι σε δημόσιες συζητήσεις ή αναρτήσεις αποφεύγουμε να αναφερθούμε στο θέμα του πατριωτισμού, έρχονται κάποιες μέρες όπως η σημερινή και υποσυνείδητα φουσκώνουμε από υπερηφάνεια. Θα το παρατηρήσατε ίσως και οι ίδιοι. Στα κοινωνικά δίκτυα, σε συζητήσεις, όταν παρακολουθούμε την παρέλαση, γενικά το βλέπουμε παντού.

Χωρίς να μιλήσουμε επακριβώς για το ’40, χωρίς να κάνουμε καν αναφορά σε Φασίστες η Ναζιστές, παρα μόνο βλέποντας έναν μαθητή με το κεφάλι ψηλά, ή έναν φαντάρο να παρελαύνει με υπηρηφάνεια, νιώθουμε αυτό το εσωτερικευμένο ρίγος. Ένα ανεπαίσθητο μειδίαμα στα χείλη, που το ‘’βλέπεις’’ και στους άλλους.

Μπορεί να φαίνεται άκρως υπερβολικό αυτό που γράφω, και κάποιος να θεωρεί πως στη Νέα Εποχή που μας ετοιμάζουν έχουμε ήδη απωλέσει την εθνική μας συνείδηση. Το ίδιο λέγανε και για τη νεολαία το ’40. «Η χειρότερη και πλέον άψυχη γενιά σε όλη την ιστορική πορεία του ελληνικού έθνους». Αυτό λέγανε τότε. Αυτό λένε και σήμερα. Πιστεύουν πως θα γονατίσουμε. Τότε δεν τα κατάφεραν, γιατί να τα καταφέρουν τώρα;

Δεν χρειάζεται να γράψουμε πολλά ακόμη. Και μόνο ένας Έλληνας να κρατήσει το πνεύμα ζωντανό, αρκεί. Αλλά δεν θα είναι μόνο ένας. Παλιότερα ήμουν απαισιόδοξος. Πλέον αρχίζω να καταλαβαίνω πως η πνευματική κρίση αργά η γρήγορα θα οδηγήσει σε μια ιστορική αναγέννηση του ελληνικού πνεύματος. Κανείς, μα κανείς από εμάς δεν το παραδέχεται δημόσια. Φοβάται πως θα τον ειρωνευτούν (και όντως θα συμβεί). Νομίζει πως θα στιγματιστεί με την ταμπέλα φασίστας ή κάτι σχετικό, που πιθανόν και αυτό να συμβεί.

Αλλά με κάθε ειλικρίνεια, καταβάθος πιστεύω πως η συντριπτική πλειοψηφία θα αντιμετωπίσει με χαμόγελο στα χείλη την εθνική παλιγγενεσία. Γιατί εκεί που γονατίζει ο Έλληνας είναι μόνο η Σημαία του.

Χρόνια πολλά σε όλους τους Έλληνες. Να θυμόμαστε το Έπος του ’40, να αποδίδουμε τιμές στους πεσόντες και προπαντός να προετοιμαζόμαστε για νέες μάχες. Πάλι μάχες επιβίωσης. Απλά όχι εν είδει συμβατικού πολέμου...Ο σκοπός δεν είναι να αναπολούμε μίζερα το ένδοξο παρελθόν, αλλά να χτίσουμε ένα παρόμοιο μέλλον. Δεν είναι ουτοπία. Πιστέψτε το.

Του Νίκου Παπαδόπουλου,

Πτυχιούχου Φιλολογίας-Γλωσσολογίας ΑΠΘ

Share on Google Plus