Που να ήξερε όταν ανακοίνωνε πριν από λίγες ημέρες, με τον δικό του χαρακτηριστικό τρόπο, ότι «λόγω αιφνιδίου θανάτου που αναβλήθηκε επ’ αόριστον θα επιστρέψει στη σκηνή τον Μάρτιο προκειμένου να συνεχίσει τις εμφανίσεις του», ότι η αναβολή αυτή τελικά δεν ήταν επ΄ αόριστον…
Όμως ο Τζίμης πάντα αυτός ήταν. Σε ξάφνιαζε με το ανατρεπτικό του στυλ και το μοναδικό του καυστικό χιούμορ, την σάτιρα που πάντα είχε στόχο τα πρόσωπα που ασκούσαν παντός είδους εξουσία (από πολιτικούς, καλλιτέχνες, δημοσιογράφους μέχρι την εκκλησία).
Αριστοφανικός, κορυφαίος στο είδος του, ανατρεπτικός, πολύ καλός μουσικός, εκπληκτικός τραγουδοποιός. Ανυπότακτος, ασυμβίβαστος, αυθεντικός, σταθερός σε αυτό που έκανε, εργατικός, μοναδικός ραδιοφωνατζής και συγγραφέας, πολυτάλαντος και αναμφισβήτητα ευφυής, ξεχωριστή καλλιτεχνική φλέβα…. Ή τον αγαπούσες και τον αποδεχόσουν ή τον απέρριπτες. Μέση κατάσταση με τον Τζίμη δεν υπήρχε (ανάθεμα στον αόριστο χρόνο που λέει και οΛάκης Λαζόπουλος)
Τον γνώρισα το 1989 στην Έδεσσα, σε συνέντευξη που του είχα πάρει λίγο πριν από συναυλία στην Γαβαλιώτισσα. Κρατήσαμε επαφή και έκτοτε μου παραχώρησε αρκετές συνεντεύξεις στην δεκαετία του ΄90 για το Δημοτικό Ραδιόφωνο Γιαννιτσών, το περιοδικό «Πολιτεία» κ.α. Βρεθήκαμε ξανά στην Έδεσσα, στον Άγιο Αθανάσιο (σε παραστάσεις στο μαγαζί του Σάκη του Σκαφά), στη Θεσσαλονίκη… Έχω παρακολουθήσει όλες τις παραστάσεις του από το 1988 μέχρι σήμερα, κάποιες στην Αθήνα, τις περισσότερες στην Θεσσαλονίκη...
Εκτός από τα παραπάνω που ανέφερα για την καλλιτεχνική του φύση, υπήρχαν όμως τα άλλα στοιχεία του χαρακτήρα του που με εντυπωσίασαν και θέλω να σταθώ: Η σεμνότητα και η ευγένειά του. Ήταν ντροπαλός, τρυφερός και γλυκομίλητος, συνεσταλμένος, αλλά και πολύ ευαίσθητος. Όλα έδειχνε να τα παίρνει στα σοβαρά και «τοις μετρητοίς». Και αυτό το τελευταίο μπορεί να ήταν αυτό που κλόνισε την υγεία του τα τελευταία χρόνια, συνδυαστικά με την απώλεια του μικρού του αδερφού πριν από λίγο καιρό που τον συγκλόνισε.
Ο Τζίμης ως «Αριστοφανικός» και ροκ καλλιτέχνης δεν άφηνε τίποτα όρθιο. Δεν έβαζε στο απυρόβλητο κανέναν. «Ούτε τη μάνα μου», έλεγε. «Δεν υπάρχει κάτι που δεν σατιρίζεται. Δεν μπορώ να μην σατιρίσω κάποιον επειδή πέθανε. Ούτε ο πεθαμένος δεν δικαιώνεται. Έτσι είναι η σάτιρα, έτσι γίνεται, με όλες τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει», είχε πει σε παλαιότερη συνέντευξή του. Πάντως ο Τζίμης δεν χρειάστηκε να πεθάνει για να δικαιωθεί… Δεν υπήρχε τέτοια ανάγκη, δεν το ενδιέφερε άλλωστε…
(Οι φωτογραφίες -αλλά και κάποιες άλλες- ήταν για μια συνέντευξη που του είχα πάρει στο περιθώριο συναυλίας σε κλειστό γήπεδο στην Θεσσαλονίκη. Μου έκανε την τιμή να… ποζάρει ειδικά για μένα και για τις ανάγκες της συνέντευξης. Α ρε Τζίμη…)
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Μη διστάσετε να προσθέσετε σχόλια στο δημοσίευμα που σας ενδιαφέρει.
Η εφημερίδα karatzova.com ενθαρρύνει τη δημόσια έκφραση των αναγνωστών της εφόσον τηρούνται οι βασικοί κανόνες δημοσιότητας που ορίζουν οι ελληνικοί νόμοι. Τα σχόλια εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή.