Όταν καταργήσαμε την σχολική ποδιά των μαθητριών συνειδητοποιήσαμε ότι υποβαθμίσαμε το ελληνικό σχολείο ;

Του Παπαδόπουλου Χαράλαμπου, 

καθηγητή Χημικού στο 1ο ΓΕΛ Γιαννιτσών

Στις 6 Φεβρουαρίου 1982 ο υπουργός παιδείας εξέδωσε εντολή ότι καταργείται η σχολική ποδιά που φορούσαν οι μαθήτριες στο σχολείο. Ουσιαστικά  ο υπουργός αποφάσισε ότι στο ελληνικό σχολείο οι μαθητές δεν θα φοράνε στολή γιατί απλά αν δεν του άρεσε η σχολική ποδιά μπορούσε να ορίσει κάποια  άλλη στολή για μαθητές και μαθήτριες. Η δικαιολογία γι’ αυτή την απόφαση ήταν ότι έτσι το ελληνικό σχολείο θα γίνει πιο δημοκρατικό,  πιο πλουραλιστικό και θα αναπτυχθούν πιο ελεύθερα οι προσωπικότητες των μαθητών.
       
Δεχτήκαμε λοιπόν ότι με το να είναι ντυμένοι με ότι ρούχα θέλουν οι μαθητές θα γίνουν πιο δημοκρατικοί, θα διαμορφώσουν πιο ελεύθερες προσωπικότητες. Βέβαια  σε πολλά από τα καλύτερα σχολεία του κόσμου, σε πολλά ιδιωτικά σχολεία  ακόμα και στην Ελλάδα οι μαθητές φορούν ομοιόμορφη ενδυμασία. Τολμάει κανείς να ισχυριστεί ότι οι μαθητές των δημόσιων σχολείων μας είναι πιο δημοκρατικοί και πιο ελεύθερες προσωπικότητες από αυτούς τους μαθητές επειδή  φοράνε στο σχολείο ότι ρούχα θέλουν; Καλά λίγο μυαλό δεν είχαμε; Το πόσο δημοκρατικό είναι το σχολείο, το πόση ποικιλία χαρακτήρων, προσωπικοτήτων, συμπεριφορών θα υπάρχει στο σχολείο εξαρτάται από το ντύσιμο  των  μαθητών ; Στα νοσοκομεία δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε ποιοι γιατροί είναι σοβαροί επιστήμονες και σωστοί στη δουλειά τους και ποιοι όχι επειδή όλοι φοράνε άσπρη ποδιά;  

Βέβαια «τα ράσα δεν κάνουν τον παπά» που λέει και ο λαός μας. Ναι αλλά τα ράσα θυμίζουν στον παπά ότι είναι παπάς.  Έτσι και η μαθητική στολή θυμίζει στους μαθητές ότι είναι μαθητές.  Δεν συμφωνούμε όλοι ότι το κάθε τι  στο σχολείο,  το κτίριο, οι αίθουσες, το προαύλιο, η καθαριότητα, η διακόσμηση, η τάξη, το ψυχολογικό κλίμα,  η  ενδυμασία μαθητών και καθηγητών, τα πάντα έχουν σημασία για την ποιότητα της μόρφωσης που παρέχεται στους μαθητές ; Βέβαια θα πει κάποιος στη Γερμανία δεν φορούν μαθητική στολή οι μαθητές και όμως πηγαίνουν στο σχολείο ντυμένοι για σχολείο. Ναι, αλλά στην Ελλάδα ποιος Διευθυντής θα τολμούσε να στείλει στο σπίτι της ν’ αλλάξει ρούχα μια μαθήτρια που πήγε στο σχολείο ντυμένη για παραλία,  ένα μαθητή που πήγε ντυμένος για ποδόσφαιρο, ή για χωράφι ;

Ναι, στην Ελλάδα υποβαθμίστηκε η ποιότητα του σχολείου με την κατάργηση των ποδιών που αποφάσισε το υπουργείο. Γιατί σιγά σιγά η ενδυμασία των μαθητών κάθε άλλο παρά για σχολείο κατάληξε να είναι. Αν έχετε αμφιβολία παρατηρήστε πως είναι ντυμένοι οι μαθητές όταν πηγαίνουν στο σχολείο. Για να γίνει όμως σοβαρό μάθημα πρέπει όλα να είναι σοβαρά, και η ενδυμασία. Για να γίνει σοβαρό μάθημα πρέπει οι μαθητές να είναι ψυχολογικά προετοιμασμένοι ότι στο σχολείο πηγαίνουν για να αποκτήσουν υψηλό επίπεδο μόρφωσης γιατί έτσι θα είναι καλύτερη η ζωή τους (το «ευ ζην» δεν όφειλε στους δασκάλους του ο Μέγας Αλέξανδρος;). 

Ας θυμηθούμε την ιστορία του βατράχου :«Αν ρίξεις ένα βάτραχο μέσα σε μια κατσαρόλα με βραστό νερό, αυτός θα πεταχτεί αμέσως έξω. Αν όμως τον ρίξεις μέσα σε νερό που βρίσκεται σε θερμοκρασία δωματίου και αρχίσεις να την αυξάνεις σιγά σιγά, τότε θα φτάσει να ζεματιστεί και δεν θα αντιδράει». Μ’ αυτό τον τρόπο, λιθαράκι, λιθαράκι, γκρέμισαν την ποιότητα που είχε το ελληνικό σχολείο. Καταργούμε το πολυτονικό γιατί τα παιδιά δυσκολεύονται (αυτό ήταν μεγάλο λάθος γιατί την γλώσσα του την αλλάζει ο ίδιος ο λαός και όχι οι κυβερνήσεις), καταργούμε τις ποδιές για να νοιώθουν πιο ελεύθερα οι μαθήτριες, βάζουμε τον συνδικαλισμό στα σχολεία για να μπορούν να διεκδικούν οι μαθητές τα δικαιώματά τους (και γίναμε η μοναδική χώρα στον κόσμο που συμβαίνουν καταλήψεις σχολείων), ρίχνουμε το σύνθημα «πρώτα ο μαθητής» για να φοβούνται οι δάσκαλοι, προσπαθούμε να πείσουμε τους μαθητές ότι η ομοφυλοφιλία είναι απλώς μια διαφορετικότητα (κι ας καταστράφηκαν τα Σόδομα και η Γόμορρα εξ αιτίας της ομοφυλοφιλίας) και πάει λέγοντας. Κι εμείς όλα τα χειροκροτήσαμε γιατί μας ξεγέλασαν τα περί δημοκρατίας και ελευθερίας λόγια αυτών που μόλις πήραν κυβερνητικές θέσεις πλούτισαν κι αυτοί και οι συγγενείς τους. Να επιχειρήσουμε σύγκριση με τον Καποδίστρια, τον Πλαστήρα και όλους  τους φιλοπάτριδες Πρωθυπουργούς της Ελλάδας; Τι όμορφα που το λέει ο λόγος του Θεού: «υπόσχονται ελευθερία την ώρα που αυτοί είναι σκλάβοι στα πάθη τους»(Β΄Πετρ.Β΄19). Μήπως και πριν λίγα χρόνια στον εμφύλιο από κάτι τέτοια λόγια περί δημοκρατίας και ελευθερίας δεν ξεγελαστήκαμε και χύσαμε τόσο αδελφικό αίμα;  

Πριν λίγα χρόνια στην Κύπρο μια ομάδα μαθητών που δεν ήθελε την μαθητική στολή έκανε έρευνα με την ελπίδα να έχει το επιχείρημα ότι η περισσότεροι μαθητές δεν την θέλουν κι έτσι να πετύχει να καταργηθεί. Δυστυχώς όμως γι αυτούς η πλειοψηφία των μαθητών δήλωσε ότι θέλει να πηγαίνει στο σχολείο με την στολή που φορούν οι μαθητές στα σχολεία της Κύπρου. Στην Ελλάδα το υπουργείο παιδείας που τόσο αγωνίζεται να μας κάνει δημοκρατικούς γιατί δεν κάνει μια τέτοια έρευνα για να μάθουμε τι θέλει η πλειοψηφία των μαθητών μας; Μήπως τελικά η μόνη μας διαφορά μ’ αυτούς που κατηγορούσαμε τόσα χρόνια ότι εφάρμοζαν το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» είναι ότι εκείνοι δεν ήξεραν να κρύβονται όπως εμείς πίσω από δημοκρατολογίες ; 

Share on Google Plus