Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Πετριά: Το χωριό που ευχαρίστησε ο πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας!


Ένας πέτρινος λόφος σε μια πεδινή περιοχή...

Το χωριό έχει υψόμετρο 50 μέτρα και βρίσκεται δυτικά της ΠΕ Πέλλας και είναι το τελευταίο χωριό προς την Ημαθία. Βόρεια και δυτικά δεσπόζει ο ορεινός όγκος του Βερμίου, ενώ βόρεια και ανατολικά σε μεγαλύτερη απόσταση φαίνονται οι οροσειρές του Βόρρας, της Τζένας και του Πάικου. Στα ανατολικά και στα νότια απλώνεται ο καταπράσινος κάμπος των Γιαννιτσών μέχρι το Θερμαϊκό κόλπο.
Το όνομά της οφείλεται στο γεγονός ότι ήταν μια περιοχή με πολλές πέτρες και έτσι όταν κατά την τουρκοκρατία εμφανίστηκαν οι πρώτοι κάτοικοι της έδωσαν το όνομα «Κάμενικ» που σημαίνει πέτρα.
Κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου δημιουργήθηκε το τρένο της Καρατζόβας, το οποίο περνούσε και από την Πετραία.
Όλη η περιοχή ήταν πεδινή και βαλτώδης και φαίνεται σα να ύψωσε κάποιος ένα πέτρινο λόφο που δέσποζε πανοραμικά και επόπτευε τα πάντα χωρίς κανένα οπτικό εμπόδιο. Έγινε προσπάθεια να ονομαστεί Πετραία το 1954 αλλά δεν επικράτησε στον κόσμο παρά την επίμονη της Δημοσίας Διοίκησης.

Οι ρίζες της Πετριάς είναι ταυτόσημες με αυτές της αρχαίας Σκύδρας και ξεκινούν από τον 5ο η 6ο αιώνα και γεωγραφικά τοποθετούνται στη σημερινή Ρουντίνα. Γρήγορα η πόλη μεγάλωνε και κατέλαβε όλο το λόφο γνωρίζοντας γρήγορη ακμή και πρόοδο. Φυσικό όμως στο διάβα πολλών χρόνων είναι να έρθει η παρακμή και η καταστροφή από διάφορους επιδρομείς με τους πιο ισχυρούς τους Τούρκους, οι οποίοι κατακτούν την περιοχή γύρω στο 1371 μ.Χ. επί βασιλείας του Τούρκου σουλτάνου Μουράτ Α. Ήταν φυσικό οι κάτοικοι να σκορπίσουν κατά ομάδες στη γύρω περιοχή. Μια τέτοια ομάδα εγκαταλείποντας το μεγάλο λόφο της Ρουντίνας εγκαταστάθηκε στο μικρό λόφο που ονομάστηκε «Κάμενικ», διότι, όπως προαναφέραμε, ήταν μια πέτρινη προεξοχή μέσα σε μικρή και βαλτώδη έκταση.

Η συμπεριφορά των Τούρκων κατακτητών όσο περνούσε ο χρόνος γινόταν πιο ελαστική και οι ντόπιοι κάτοικοι άρχισαν να έχουν περισσότερα προνόμια σε αντίθεση με αφρικανικές φυλές, κυρίως Αιγυπτιακές, που ήταν πιο υπηρετικό και χειρωνακτικό προσωπικό. Έτσι γύρω στο 1800 μ.Χ. αποκτούν περισσότερες ελευθέριες και τους επιτρέπεται να κτίσουν την πρώτη τους εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Οι κάτοικοι παρά την συνεχή κατοχή των Τούρκων και τους όποιους περιορισμούς, δεν έχασαν τη θρησκεία και την ελληνικότητα τους. Για το χωριό «Κάμενικ» αναφέρεται ο Γάλλος περιηγητής Ντελακουλάνς το 1858 και το τοποθετεί νότια των Βοδενών. Λίγο αργότερα ο γραμματέας του Φιλεκπαιδευτικού Συλλόγου Έδεσσας, Πλαταρίδης Δημήτριος το 1874, επισκέπτεται τα χωριά του Καζα επαρχίας Βοδενών και καταγράφει τα προβλήματα τους, τα οποία μετέφερε στη Διοίκηση Μακεδονίας στη Θεσσαλονίκη, για επίλυση.
Στα 1870 η βουλγαρική εκκλησία φεύγει από το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης και οι Βούλγαροι αποκτούν Εξαρχια.
Πλημμυρίζουν τις πόλεις και τα χωριά της Μακεδονίας με παπάδες και δάσκαλους οι οποίοι για 30 χρόνια ειρηνικά και ύπουλα στην αρχή, προσπάθησαν να εκβουλγαρίσουν τη Μακεδονία. Βλέποντας όμως το λαό να μένει πιστός στη λατρεία και στο ελληνικό του φρόνημα το 1903 περνά στη βία των όπλων. Μάλιστα στις βόρειες περιοχές κηρύττουν την επανάσταση Ιλιντεν, καίγοντας ελληνικά χωριά, τρομοκρατώντας και εξοντώνοντας Έλληνες κυρίως παπάδες και δάσκαλους με τους γνωστούς κομιτατζήδες. Ετσι αρχίζει ο Μακεδονικός αγώνας που τελειώνει το 1908 με ελληνική επικράτηση. Η περιοχή του Κάμενικ βρίσκεται στην κάρδια των γεγονότων, όπως αναφέρει η Πηνελόπη Δέλτα στο βιβλίο της Τα μυστικά του βάλτου, εννοώντας τη λίμνη των Γιαννιτσών. Για άλλη μια φορά δεν πετυχαίνουν τα σχέδια των Βουλγάρων. Δυστυχώς όμως ξαναπροσπάθησαν στο δεύτερο Βαλκανικό πόλεμο το 1913 με πλήρη αποτυχία στις μάχες του Κιλκίς και του Λαχανά. Οριστικά η απελευθέρωση του χωριού γίνεται στις 17 Οκτώβριου 1912 από μια διμοιρία στρατιωτών προερχόμενοι από τη Βέροια, η οποία απελευθερώνει το Κάμενικ και το Βέρτικοπ (Σκύδρα).

Η συμμετοχή των κατοίκων του χωριού σε εθνικούς αγώνες συμπεραίνεται ότι αρχίζει από τον μακεδονικό αγώνα χωρίς να υπάρχουν επίσημα στοιχειά. Η επίσημη καταγραφή των στοιχείων εμφανίζεται στον Α Παγκόσμιο πόλεμο και τη μικρασιατική καταστροφή. Στο Μακεδονικό αγώνα 1904-1908 σίγουρα το χωριό έχει τη δική του συμμέτοχη αφού συνορεύει με τη λίμνη των Γιαννιτσών. Ο περισσότερος ντόπιος πληθυσμός έδειξε απαράμιλλο πατριωτισμό και είχε συμμέτοχη στον αγώνα. 

Επίσης δεν υπάρχουν στοιχεία για συμμετοχή των κατοίκων στον Α και Β Βαλκανικό πόλεμο του 1912 και 1913. Στον Α Παγκόσμιο πόλεμο που άρχισε το 1914 και τελείωσε το 1918 υπάρχει συμμετοχή όπου αναφέρονται και θύματα τα ονόματα των όποιων αναγράφονται στο ηρώων του χωριού, που με υπερηφάνεια σε κάθε εθνική γιορτή λέγονταν ποιήματα και γίνονταν κατάθεση στεφάνων όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα. Ο Οκτώβριος του 1940 βρήκε τους Πετριώτες σε πατριωτική έξαρση και απόφαση να τρέξουν στο κάλεσμα της πατρίδος, στην πρώτη γραμμή άμυνας για την τιμή και την ακεραιότητα της χώρας. Από κάθε γειτονιά του χωριού μας με κάθε μέσω και με ενθουσιασμό έτρεξαν τα παλικάρια της εποχής για να φτάσουν στο μέτωπο. Και στο πόλεμο αυτό το χωριό έχει κάποια θύματα και λίγους τραυματίες. Στην αντίσταση κατά των Γερμανών μαζί με τους Έλληνες υπήρχαν και πολλοί σύμμαχοι διότι ο αγώνας ήταν δύσκολος και ο πόλεμος παγκόσμιος. Τον Απρίλιο του 1941 μια ομάδα Νεοζηλανδών στρατιωτών βρέθηκε στην περιοχή της Πετριάς αποκομμένη από τις άλλες συμμαχικές δυνάμεις Άγγλων και Αυστραλών. Ο κίνδυνος να συλληφθούν από τους Γερμανούς ήταν ορατός όποτε ζήτησαν περίθαλψη και πληροφορίες για τις κινήσεις των Γερμανών. Οι Πετριώτες με προθυμία έκρυψαν τους Νεοζηλανδούς στρατιώτες, τους πρόσφεραν με κίνδυνο της ζωής τους στέγη και τροφή. Για πολλές μέρες τους έκρυψαν σε σπίτια και ώσπου κατάφεραν να τους φυγαδεύσουν στη νότια Ελλάδα και από εκεί τη Μέση Ανατολή. Η ομάδα αυτή ανήκε στο δεύτερο εκστρατευτικό σώμα Νεοζηλανδών το όποιο επέστρεψε στην πατρίδα του μετά τη λήξη του πολέμου. Ο πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας έστειλε ένα ευχαριστήριο για τη διάσωση προς την κοινότητα Πετριάς.
Την άνοιξη του 1941 μέχρι το φθινόπωρο του 1944 η χωρά κατακτάται από τους Γερμανούς. Μέσα σ αυτή την χρονική περίοδο υπήρξαν και έντονες στιγμές έξαρσης των παθών και της οδύνης του διχασμού που έφερε ο εμφύλιος πόλεμος. Πολλά είναι τα ονόματα των ανθρώπων που χάθηκαν αυτή την περίοδο και φυσικά μεταξύ αυτών υπήρχαν και κάποιοι κάτοικοι της Πετριάς.
Το χωριό διατηρούσε, μετά τη μικρασιατική καταστροφή, σταθμό Χωροφυλακής που αργότερα έγινε σταθμός τάξης και σήμερα δεν υπάρχει καθόλου.

Η ιστορία του σχολείου 

Μετά την απελευθέρωση του 1912, δεν υπήρχε διδακτήριο δημοτικού σχολείου. Το πρόβλημα τότε ήταν οι δάσκαλοι και όχι το κτίριο. Όσες χρονιές υπήρχαν δάσκαλοι, τα μαθήματα γινόταν σε διάφορα σπίτια του χωριού. Μετά την εγκατάσταση των προσφύγων στη Μακεδονία, η κεντρική Διοίκηση των Αθηνών, με παροτρύνσεις κυρίως οπλαρχηγών Μακεδονομάχων αλλά και διπλωματών, όπως ο Ίωνας Δραγούμης, έκτισε αρκετά σχολικά κτίρια. Ένα τέτοιο έγινε και στην Πετριά. Ήταν σπουδαίο και μεγαλοπρεπές για την εποχή εκείνη, κτίριο. Είχε δύο μεγάλες αίθουσες διδασκαλίας, οι οποίες χώριζαν με πτυσσόμενες πόρτες. Έτσι κατά καιρούς γινόταν πνευματικό κέντρο για συνελεύσεις, ομιλίες και χοροεσπερίδες. Η είσοδος ήταν ένας φαρδύς διάδρομος, ο οποίος κατέληγε στο γραφείο του Διευθυντή. Είχε επίσης ημιυπόγειο, όπου περνούσαν διάφορες αυστηρές τιμωρίες» ορισμένα παιδιά που ήταν αδιάβαστα. Το κτίριο για πολλά χρόνια ήταν ατελείωτο και μόλις το 1949 έγινε λειτουργικό. Μέχρι τότε τα μαθήματα γίνονταν στο ισόγειο πέτρινο κτίριο της κοινότητας, που ήταν δίπλα στην εκκλησία. (Πηγή: Καρακελίδης Κωνσταντίνος «Το χωριό μου Το Κάμενικ- Πετριά- πετραία» 2010)

Τοπικό Συμβούλιο Πετραίας
1. Βόλτσης Γρηγόρης - Πρόεδρος
2. Ιμβριώτης Δημήτρης - Τοπικός Σύμβουλος
3. Δήμπια Θεοδώρα - Τοπική Σύμβουλος
petria2x

Share on Google Plus

    Blogger Comment
    Facebook Comment

0 comments:

Δημοσίευση σχολίου

Μη διστάσετε να προσθέσετε σχόλια στο δημοσίευμα που σας ενδιαφέρει.

Η εφημερίδα karatzova.com ενθαρρύνει τη δημόσια έκφραση των αναγνωστών της εφόσον τηρούνται οι βασικοί κανόνες δημοσιότητας που ορίζουν οι ελληνικοί νόμοι. Τα σχόλια εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή.