Όταν ο Κ. Σημίτης προκαλεί περισσότερο θλίψη παρά οργή…

Αναδημοσιεύουμε από τον ιστότοπο newpost.gr τα άρθρα των Χρήστου Ξανθάκη και Γιάννη Τριάντη για τον Κ. Σημίτη και την θλιβερή συνέντευξή του στον Σκάι.

Του Χρήστου Ξανθάκη

Άμα βλέπω εγώ πρώτα θέματα στην ειδησεογραφία τον Τσακαλώτο που κάνει «μασάζ» στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, το στόρι με τον ΕΦΚΑ και τις συντάξεις και τα εφάπαξ (δεν θα πάρω ποτέ…) και τις έρευνες για τον κρυπτόμενο από χωρίου εις χωρίον Αρτέμη Σώρρα, καταλαβαίνω ότι η μέρα είναι ψόφια. Και δεν θα ζωντανέψει ωσότου δούμε κάτι χειροπιαστό από το ζήτημα της αξιολόγησης. Κανονικά χειροπιαστό, όχι φάση χερογλύκανο και Reuters και δεν συμμαζεύεται!

Οπότε, κάθομαι και μαζεύω αντιδράσεις για τη συνέντευξη Σημίτη. Κι ακούω τη συντριπτική πλειοψηφία οργισμένη για αυτό το παραλήρημα εγωπάθειας που έπνιξε τις οθόνες μας. Γι’ αυτή την επέλαση παραμύθας, τον ορυμαγδό ψεμάτων και τον χείμαρρο φαντασιώσεων από το στόμα του τέως πρωθυπουργού. Οργισμένοι οι τηλεθεατές και οργισμένες οι τηλεθεάτριες, πλην Λακεδαιμονίων φυσικά καθότι υπάρχουν και αυτοί. Που βγήκαν μπροστά να δηλώσουν ότι ήταν υπερήφανοι ως το 2004 κι από τότε δεν βρίσκουν τρύπα να κρυφτούν για να μη δείχνουν τα μούτρα τους στους πολιτισμένους Ευρωπαίους. Διότι πατρίδα μας είναι η Ευρώπη του Γερούν, δεν είναι η Ελλάδα του Μήτσου και της Καίτης.
Αλλά την πιο ενδιαφέρουσα άποψη την εξέφρασε ο φίλος μου Βαγγέλης χτες το πρωί που πίναμε τον καφέ μας στο Da Capo. Αφού ρουφήξαμε δυο γουλιές και αφουγκρασθήκαμε σεμνά τον σφυγμό της πλουτοκρατίας (δεν πέρναγε κι ο Πρετεντέρης να κεράσει κάνα πούρο…), γύρισε ο κολλητός και μου είπε: «Ξέρεις κάτι ρε Χρήστο; Κι εγώ στην αρχή τα πήρα με τον Σημίτη. Νευρίασα, κατέβασα καντήλια, μούντζωνα την οθόνη. Ύστερα όμως που τελείωσε η συνέντευξη, μ’ έπιασε μια καντήφλα. Σαν να βγήκε απ’ την τηλεόραση το κακό κάρμα του τύπου και να με βούτηξε απ’ το λαιμό. Ήθελα να πω “ασταδγιάλα” και δεν μου έβγαινε. Καθόμουνα σαν μαλάκας στον καναπέ και δεν είχα κουράγιο ούτε ένα ουίσκι να πιώ.»
Δίκιο είχε ο Βαγγέλης. Κι εμένα με τσακώσανε τα bad vibes του Σημίτη, ενός ανθρώπου που μοιάζει στις φλέβες του να κυκλοφορεί περισσότερο δηλητήριο παρά αίμα. Ε ναι, για όλους είχε μια κακή κουβέντα ο πανάγαθος: για τον Καραμανλή, για τον Γιώργο Παπανδρέου, για τον Τσίπρα, για τους Ευρωπαίους φίλους και συμμάχους μας. Ακόμη και για τον Κυριάκο Μητσοτάκη που τον παίνευε τόσο πολύ (ώστε να νομίζει κανείς πως όλη η συνέντευξη στήθηκε για να παρέμβει ο πρώην πρωθυπουργός στα εσωκομματικά της Νέας Δημοκρατίας), κάποια στιγμή πέταξε μια μπηχτή ότι το κόμμα του δεν το ελέγχει. Μην νομίζει δηλαδή ότι θα τη γλυτώσει!
Αυτά από τον άνθρωπο που δεν μπήκε στον κόπο να αναγνωρίσει ένα, έστω λάθος του. Που δεν καταδέχτηκε να ζητήσει μια ελάχιστη συγγνώμη για τα πεπραγμένα των κυβερνήσεών του. Όταν ολόκληρος Ανδρέας Παπανδρέου δεν κώλωσε να δηλώσει «mea culpa», όταν ο Τσίπρας βγήκε μπροστά και είπε ότι «ηττηθήκαμε», όταν όλοι οι υπόλοιποι πρωθυπουργοί της μεταπολίτευσης είχαν το σθένος να παραδεχθούν κάποια τέλος πάντων από τα σφάλματά τους. Τίποτε, ζερό, τσεβά που λέμε και στα βλάχικα. Ίσως γι’ αυτό να μαύρισε ο Βαγγέλης. Γιατί κατανόησε επιτέλους ποιο ακριβώς ήταν αυτό το πλάσμα που μας κυβερνούσε επί οκτώ συναπτά έτη. Και αναπόλησε τις μέρες που ο κακός του έργου ήταν απλώς ο Βόλντεμορτ…

Μικρό σχόλιο για μια μεγάλη (πολιτική) απάτη 

Του Γιάννη Τριάντη
” Τι να πεις για τον Σημίτη και την θλιβερή συνέντευξη στον Σκάι; Τα είπε όλα ο οιστρηλατημένος Ξανθάκης, απολύτως συμβατά με τις ηχηρές αντιδράσεις της πλειονότητος.
Ας μου επιτραπούν δύο επισημάνσεις γι αυτό το θολό ποτάμι μικροψυχίας, αποκρύψεων και ψευδών:
Είπε για το Ασφαλιστικό ότι οπισθοχώρησε γιατί προείχε η πολιτική σταθερότητα εν όψει Ολυμπιακών Αγώνων (έργα κλπ) και εισδοχής στην ΟΝΕ. Οποία υποκρισία! Και τι θλιβερή επινόηση!
Πρώτον, η χώρα μπήκε στην ΟΝΕ τον Ιανουάριο του 2001. Επομένως, ο κ. Σημίτης είχε τεράστιο χρονικό περιθώριο να επαναφέρει το Ασφαλιστικό, αλλά δεν το έπραξε. Δεν είχε τα κότσια, γιατί φοβήθηκε το πολιτικό κόστος. Αντ΄αυτού, παρέδωσε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ στον Γιώργο Παπανδρέου στις αρχές του 2004 και απέφυγε την εκλογική αναμέτρηση με τον Κώστα Καραμανλή, γιατί ήξερε ότι θα ηττηθεί. Και δεύτερον, τα έργα των Ολυμπιακών βρίσκονταν ήδη εν εξελίξει και ουδόλως θα επηρεάζονταν από την ενδεχόμενη αλλαγή κυβερνήσεως. Απόδειξη είναι το γεγονός ότι οι εκλογές έγιναν μέσα στο 2004, λίγους μήνες πριν από τους Αγώνες.
Ο άνθρωπος αυτός εχθρεύεται όσο τίποτε την έννοια λαός. Ούτε μια στιγμή δεν αναφέρθηκε στον λαό και στην κοινωνία. Μιλούσε για το…κοινό! Φαίνεται λεπτομέρεια η επισήμανση, αλλά δεν είναι. Αποκαλύπτει περιφρόνηση και εστετισμό. Περιφρόνηση προς πάν το λαϊκόν. Όπως εμπράκτως το είχε αποδείξει και τότε που ως πρωθυπουργός έφευγε το Πάσχα από την Ελλάδα! Και χρειάστηκε να παρέμβει ο κύκλος του Μαξίμου για να πειστεί μετά από τρία Πάσχα στο εξωτερικό, να μείνει αυτές τις ξεχωριστές ημέρες στην πατρίδα του.
Αυτά. Και είθε να πυκνώσει τις εμφανίσεις του ο κ. Σημίτης. Για να αποκαλυφθεί πλήρως το ολίγιστον του ανδρός. “