Στον Δρόμο Θυσίας ο Γ. Χρυσοστομάκης και ο μικρός Β. Βρόντζος- Συνέντευξη στην Η.Ε. karatzova.com: «Όλοι μπορούμε...»

Πριν από 10 μήνες, το Νοέμβριο του 2016, η φωτογραφία του εκπαιδευτικού- αθλητή Γιώργου Χρυσοστομάκη από τα Γιαννιτσά, να τρέχει στους δρόμους της Αθήνας, στο πλαίσιο του 34ου Μαραθωνίου, σπρώχνοντας το αναπηρικό καροτσάκι πάνω στο οποίο βρισκόταν ο 11χρονος -τότε- μαθητής του, Βαγγέλης Βρόντζος, είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο.

Ακολούθησαν πολλές πρωτοβουλίες και συμμετοχές των δύο παραπάνω αθλητών σε εκδηλώσεις που αποτύπωναν το μεγαλείο και τη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής.

Αυτές τις ημέρες ο Γιώργος Χρυσοστομάκης και ο Βαγγέλης Βρόντζος προετοιμάζονται για τον Δρόμο Θυσίας που διοργανώνει ο Δήμος Πέλλας, την Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου, στα Γιαννιτσά.

Τους εντοπίσαμε και μιλήσαμε μαζί τους. Μιλήσαμε για «ανθρωπιά και αλληλεγγύη» που, όπως υπογραμμίζει ο Γιώργος Χρυσοστομάκης, «μας χαρακτηρίζουν ως έθνος, αλλά τείνουν λόγω της καθημερινότητάς μας και της οικονομικής αλλά και κοινωνικής κρίσης να εξαλειφθούν».

Σε ότι αφορά στις συνθήκες για έναν αθλητή- δρομέα σε μια περιφερειακή πόλη όπως τα Γιαννιτσά, ο Γιώργος Χρυσοστομάκης τονίζει ότι «θα μπορούσαμε να έχουμε και περισσότερα και εύχεται παράλληλα «το γρηγορότερο δυνατόν να έχουμε τη διαμόρφωση του Πλατανότοπου».

Για την συμμετοχή και των δύο την Κυριακή στο Δρόμο Θυσίας, στα Γιαννιτσά, ο 12χρονος Βαγγέλης απαντά με νόημα «...όλοι μπορούμε...», ενώ σχετικά με το μέλλον του μας λέει: «Για το μέλλον δεν ξέρω ακόμη. Ζούμε το τώρα».

Τέλος, ο Βαγγέλης μας «αποστομώνει» όταν αντιστρέφει την ερώτηση για την καθημερινότητά του: «Πώς θα ήταν η δικιά σας ζωή πάνω σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο; Πόσο εύκολη θα ήταν η μέρα σας;»

Η συνέντευξη που έδωσαν στην Η.Ε. karatzova.com ο Γιώργος Χρυσοστομάκης και ο μικρός Βαγγέλης Βρόντζος ενόψει της συμμετοχής τους την Κυριακή στο Δρόμο Θυσίας, έχει ως εξής: 

Ερώτηση: Κε Χρυσοστομάκη, κατ΄ αρχήν, τι είναι αυτό που σας ώθησε στην ενασχόλησή σας με τον αθλητισμό και ιδιαίτερα στο «δύσκολο» άθλημα του τρεξίματος;

Απάντηση: Η οικογένειά μου. Από μωρό παιδί θυμάμαι τον εαυτό μου είτε πάνω σε ένα ποδήλατο, είτε να κλωτσάω μία μπάλα ποδοσφαίρου, είτε με μία ρακέτα του πινγκ πονγκ στο ένα χέρι κι ένα μπαλάκι στο άλλο. Στο τρέξιμο και στους δρομικούς αγώνες με ώθησε ο αδερφός μου. Όταν προετοιμαζόταν για να συμμετέχει σε μαραθώνιο δρόμο, με παρότρυνε να ξεκινήσω και να γνωρίσω το δρομικό κίνημα. Κι όταν, ως θεατής, τον περίμενα κοντά στον τερματισμό, βλέποντας τα συναισθήματα των δρομέων ζωγραφισμένα στα πρόσωπά τους, αποφάσισα να δοκιμάσω να ζήσω την εμπειρία αυτή.

Ερ: Πως είναι οι συνθήκες για ένα αθλητή- δρομέα σε μια περιφερειακή πόλη όπως τα Γιαννιτσά; 

Απ: Έχοντας το Δημοτικό στάδιο Γιαννιτσών και τον Πλατανότοπο θα πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι. Θα μπορούσαμε να έχουμε και περισσότερα. Ευχόμαστε το γρηγορότερο δυνατόν να έχουμε τη διαμόρφωση του Πλατανότοπου. «Αγκάθι» μεγάλο και άλυτο πρόβλημα έως σήμερα, όταν προπονούμαστε σε διαδρομές μέσα στην πόλη αλλά κι έξω, είναι που ερχόμαστε αντιμέτωποι με διάφορα αδέσποτα σκυλιά και μας παρενοχλούν.

Ερ: Με ποιο σκεπτικό αποφασίσατε να τρέξετε πέρσι με τον Βαγγέλη στα 10 χιλιόμετρα του Μαραθωνίου στην Αθήνα;

Απ: Όταν μέσα στην τάξη είχαμε αναφερθεί για τον μαραθώνιο δρόμο είχε δείξει ο μικρός μεγάλο ενδιαφέρον κι έτσι τον πλησίασα στο διάλειμμα και πάνω στη συζήτηση τον ρώτησα πως θα του φαινόταν η ιδέα να ζήσει μια τέτοια εμπειρία. Ενθουσιάστηκε κι έτσι πλησίασα τη μητέρα του και αποφασίσαμε να κατέβουμε με την αποστολή της Ομάδας Μαραθωνίου Γιαννιτσών στην Αθήνα και να τρέξουμε μαζί στον αγώνα των 10 χιλιομέτρων.

Ερ: Συγκλονίσατε σε όλη την Ελλάδα με την πρωτοβουλία σας. Συγκίνηση και υπερηφάνεια τα συναισθήματα. Ποια ήταν τα μηνύματα που δεχτήκατε;

Απ: Όντως, δέχτηκα πολλά. Τα περισσότερα βέβαια μου τα μετέφεραν μια και δεν έχω fb και με συγκίνησαν μηνύματα μαθητών μου παλαιότερων ετών από την Αθήνα, την Κρήτη, τη Λευκάδα, που είχαν να πουν έναν καλό λόγο για τον δάσκαλό τους.

Ερ: Την Κυριακή (24/9/17) τρέχετε μαζί και πάλι με τον Βαγγέλη στον «Δρόμο Θυσίας» στα Γιαννιτσά. Πως το αποφασίσατε;

Απ: Μια κι έχουμε τρέξει με τον Βαγγέλη στην Αθήνα πέρυσι και στην Λευκάδα φέτος στα δέκα χιλιόμετρα, θέλαμε να τρέξουμε στην πόλη μας από τη μία και να κάνουμε ένα βήμα παραπάνω και να συμμετέχουμε σε ημιμαραθώνιο δρόμο από την άλλη.

Ερ: Πιστεύετε ότι η αλληλεγγύη, η ανθρωπιά, η υποστήριξη και η συνεργασία λειτουργούν σε ικανοποιητικό βαθμό στην κοινωνία μας σήμερα;

Απ: Αν και η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη κι η υποστήριξη μας χαρακτηρίζουν ως έθνος, τείνουν λόγω της καθημερινότητάς μας και της οικονομικής αλλά και κοινωνικής κρίσης να εξαλειφθούν. Έτσι όλοι μας ας κοιτάξουμε τον διπλανό μας και να τείνουμε χέρι βοηθείας σε όσους την έχουν ανάγκη. Σε όσους περισσότερους μπορούμε.

Ερ: Τι σας δίνει δύναμη, εσάς και τους συναθλητές σας στο Σύλλογο Μαραθωνοδρόμων Γιαννιτσών για να συνεχίσετε τις προσπάθειές σας μέσα από το τρέξιμο σε διάφορες διοργανώσεις;

Απ: Η χαρά της προπόνησης, η συμμετοχή σε έναν αγώνα. Να βοηθάμε ο ένας τον άλλον, να τον ενθαρρύνουμε, να τον επιβραβεύουμε, να θέτουμε νέους στόχους, να τερματίζουμε χέρι χέρι μαζί. Ο Βαγγέλης Ερώτηση: Βαγγέλη, πως νοιώθεις που ο δάσκαλος και φίλος σου, ο Γιώργος, είναι δίπλα σου και σε στηρίζει με κάθε τρόπο στη ζωή σου; Απάντηση: Νοιώθω χαρούμενος που ο κ. Γιώργος είναι δίπλα μου. Τρέχουμε μαζί και περιμένω την Κυριακή να τρέξουμε ξανά.

Ο Βαγγέλης

Ερ: Πως ένιωσες με όλες αυτές τις πρωτοβουλίες που πήρατε με τον Γιώργο, όπως η συμμετοχή στον Μαραθώνιο, στο άναμμα της Φλόγας στην Πέλλα, η συμμετοχή την Κυριακή στο Δρόμο Θυσίας; Ποια μηνύματα θέλεις να στείλεις;

Απ: Πάντα με ρωτούσε ο κ. Γιώργος αν θέλω να συμμετέχω στον μαραθώνιο ή στο άναμμα της φλόγας στην Πέλλα κι εγώ πάντα του έλεγα πως θέλω. Όσο για την Κυριακή και για το Δρόμο Θυσίας… όλοι μπορούμε…

Ερ: Είσαι γνωστός για τα συναισθήματά σου για τον ΠΑΟΚ. Πως προέκυψε αυτή η «αγάπη» και τι είναι για σένα ο ΠΑΟΚ;

Απ: Ο παππούς πάντα ήταν ΠΑΟΚ κι έκανε και εμένα. Ήθελα να παίζω μπάλα, να γίνω ποδοσφαιριστής αλλά δεν μπορώ. Όμως με το μυαλό μου μπορώ να παίζω και θέλω να γίνω μάνατζερ να φέρω καλούς ποδοσφαιριστές και να πάρουμε το πρωτάθλημα.

Ερ: Πως σου συμπεριφέρονται οι συμμαθητές σου, οι δάσκαλοί σου, οι καθηγητές σου με το κινητικό πρόβλημα που βιώνεις;

Απ: Κανονικά. Δεν έχω πρόβλημα. Με τους φίλους μου πάω βόλτες, βλέπουμε μπάλα. Πάντα θα με παίρνουν οι φίλοι μου. Οι καθηγητές στο Γυμνάσιο θα δούμε...

Ερ: Φέτος είσαι στην Α΄ Γυμνασίου; Ποιος είναι ο στόχος σου σε ότι αφορά στο μέλλον σου;

Απ: Ναι είμαι χαρούμενος για το Γυμνάσιο. Για το μέλλον δεν ξέρω ακόμη. Ζούμε το τώρα...

Ερ: Πως είναι η καθημερινότητά σου;

Απ: Θα σας απαντήσω με μια ερώτηση; Πώς θα ήταν η δικιά σας ζωή πάνω σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο; Πόσο εύκολη θα ήταν η μέρα σας;

Το μήνυμα 

Τέλος, για το μήνυμα που στέλνουν μέσα από την Η.Ε. karatzova.com, δάσκαλος και μαθητής, ο κ. Χρυσοστομάκης τόνισε: «Η κρίση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια μπορεί να είναι οικονομική, όμως περισσότερο, όπως προανέφερα, είναι κρίση αξιών. Γι αυτό πρέπει να κοιτάξουμε τον συνάνθρωπό μας και να του χαρίσουμε ένα απλό χαμόγελο, ό,τι μπορεί ο καθένας. Κι αυτό το εγχείρημα ας ξεκινήσει από την εκπαίδευση. Διότι το μέλλον είναι τα παιδιά. Αυτά πρέπει να τα κάνουμε καλύτερα από εμάς για να πατήσει η χώρα στα πόδια της».

Share on Google Plus