To Καπηλειό

Στο χαμηλό το καπηλειό του μπάρμπα-Μήτσου εκεί δίπλα στο ποτάμι με την καταπράσινη την κληματαριά μπροστά στην αυλή του, εκείνο το βράδυ, μεγάλος φαινόταν να ήταν ο «νταλκάς» της παρέας. Νέοι άνθρωποι όλοι, άντε και… παιδιά, άκουγαν τις «πλάκες» από το καινούργιο γραμμόφωνο που έφερε το αφεντικό του μαγαζιού και τραβούσαν σχεδόν «ξεροσφύρι» το κρασί. 
   Τα έρμα τα τραγούδια, όλα λίγο πολύ, κάτι είχανε να πούνε στην καρδιά του καθενός και με την «ασήκωτη ζεμπεκιά» που έβγαζαν δεν υπήρχε περίπτωση να μην σε έκαναν να θέλεις να ξεκολλήσεις από την καρέκλα σου και να χορέψεις αλλά και γιατί όχι να μην θέλεις να σπάσεις κάτω από το τραπέζι που τα πίνεις ή και να μην γουστάρεις να πετάξεις στο κέντρο, τάχα πίστα του μαγαζιού, ένα από τα  ποτηράκια ή τα πιάτα που έβαζε το μαγαζί για το κρασί και το μεζέ. 
  

Share on Google Plus