Ο αναγνώστης μας ξεκαθαρίζει ότι «κανένα παράπονο δεν υπάρχει για το πλήρωμα του ΕΚΑΒ, τους νοσηλευτές και τους γιατρούς. Κάνουν πράγματα παραπάνω από τα δυνατά. Είναι κατάσταση που θυμίζει πόλεμο. Η οργάνωση είναι το πρόβλημα, ειδικά όταν προσπαθείς να πείσεις τους πολίτες ότι η τήρηση των μέτρων και η ατομική ευθύνη είναι τα πιο σημαντικά μας όπλα απέναντι στον αόρατο εχθρό.»
Η επιστολή του συμπολίτη μας, τα πλήρη στοιχεία του οποίου βρίσκονται στην κατοχή μας, έχει αναλυτικά ως εξής:
«Αγαπητοί κύριοι-ες καλησπέρα σας.
Θα σας διηγηθώ όσα πέρασε η οικογένειά μου τις τελευταίες ημέρες στο νοσοκομείο Γιαννιτσών, γιατί θεωρώ ότι κάποια πράγματα αυτή την περίοδο πρέπει να ακούγονται, όσο και να μην αρέσουν ή να μη βολεύουν κάποιους. Είμαι σίγουρος ότι πολύ διαβάζοντας θα τους είναι οικεία η περιγραφή.
Προ ολίγων ημερών ο πατέρας μου είχε ένα πολύ σοβαρό επεισόδιο που παραλίγο να του στοιχίσει τη ζωή, το οποίο τον οδήγησε στο νοσοκομείο μέσω του ΕΚΑΒ. Επειδή τις προηγούμενες ημέρες είχε πυρετό νοσηλεύτηκε στο θάλαμο COVID. Μετά από 2 ημέρες νοσηλείας πήρε εξιτήριο, λέγοντάς του οι γιατροί ότι «δεν έχεις τίποτα είσαι περδίκι». Τους ρώτησε για τα αποτελέσματα του τεστ-COVID και του είπαν φύγε πήγαινε σπίτι σου και μην ανησυχείς. Γύρισε σπίτι και σε λίγα λεπτά τον κάλεσαν από το νοσοκομείο και του ανακοίνωσαν ότι είναι θετικός στο νέο κορωνοϊό και πως πρέπει να μείνει σε καραντίνα στο σπίτι. Ούτε βέβαια ενδιαφέρθηκαν για το πως έφυγε, ποιος τον πήγε σπίτι κλπ.
Ταυτόχρονα με τον πατέρα μου, είχε περίεργα συμπτώματα και η μητέρα μου. Λίγο πυρετό και κάποια αδυναμία. Αφού γύρισε λοιπόν ο πατέρας μου σπίτι, μετά 2 μέρες πήγε η μητέρα μου με το ΕΚΑΒ στο νοσοκομείο, καθώς είχε ελαφρύ πυρετό, μόνιμη αδυναμία και χαμηλή πίεση. Φυσικά νοσηλεύτηκε στην κλινική COVID. Εισήχθη Δευτέρα κατά τις 12.00. Κρεβάτια δεν υπήρχαν, οπότε έμεινε σε καρέκλα για όλο το διάστημα της νοσηλείας της.
Η μητέρα μου εισήχθη χωρίς κινητό στην κατοχή της και εκεί ξεκινούν τα προβλήματα. Η επικοινωνία με το νοσοκομείο ήταν προβληματική και αυτό είναι κατανοητό. Αλλά δεν είχαμε καμία ενημέρωση. Την πρώτη μέρα πήρα στο τηλεφωνικό κέντρο, ρώτησα τον υπάλληλο που μπορώ να καλέσω για να μάθω τι γίνεται και άκουσα έκπληκτος έναν άλλο υπάλληλο να λέει: «Μα καλά είναι σοβαρός, από το τηλέφωνο θέλει να μάθει;». Τη δεύτερη μέρα προσπαθούσα μάταια να μάθω τι γίνεται και πως είναι. Όταν κατάφερα να συνεννοηθώ με κάποιον κύριο από το προσωπικό του νοσοκομείου, στις 15:40, ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος:
- Γεια σας είμαι ο τάδε, η μητέρα μου νοσηλεύεται εκεί από εχθές και επειδή δεν έχω τρόπο επικοινωνίας θα ήθελα να μάθω πως είναι.
- Κύριε από το τηλέφωνο δε μπορώ να σας πω τίποτα.
- Και πως θα μάθουμε πως είναι; Να έρθω εκεί;
- Όχι δεν μπορείτε, απαγορεύεται.
- Και τότε από που θα μάθω για τη μητέρα μου;
- Κύριε δε μπορώ να σας πω, συγνώμη. Θα μάθετε από εμάς όταν είναι η ώρα.
Μετά από 1,5 μόλις ώρα, στις 17:15, πήραν τηλέφωνο από την πύλη του νοσοκομείου και είπαν «η κυρία τάδε είναι στην πύλη ελάτε να την παραλάβετε». Δηλαδή απόλυτη ανευθυνότητα. Λίγο πριν στο τηλέφωνο δε μου είπαν τίποτα, ενώ προφανώς είχαν αποφασίσει να την βγάλουν, αφού μέσα σε 1,5 ώρα είχαν ετοιμάσει εξιτήριο, είχε ντυθεί, είχε μαζέψει τα πράγματά της, είχε φτάσει στην πύλη και κάλεσαν από εκεί.
Είχαν μια γυναίκα κατά 99% θετική στον κορωνοϊό, την έβγαλαν με εξιτήριο, δεν ειδοποίησαν κανένα πριν βγει, την άφησαν στην πύλη και της είπαν «φύγε». Και ποιος θα πάει άρον άρον να την πάρει; Ένας υγιής, εγώ πχ; Που σύμφωνα με τις οδηγίες του ΕΟΔΥ, αν έρθεις σε επαφή με κρούσμα πρέπει από μόνος σου να μπεις σε απομόνωση; Άρα εγώ και η σύζυγός μου να μη μπορούμε να δουλέψουμε. Ο πατέρας μου που είναι σε καραντίνα; Ο αδερφός μου που κρατάει ένα μαγαζί τροφίμων μόνος του και θα πρέπει να το κλείσει; Ένας ταξιτζής που θα έπρεπε να του αποκρύψουμε την πραγματικότητα γιατί αλλιώς δε θα δεχόταν να γίνει κι αυτός φορέας μετάδοσης; Να περπατήσει μόνη της 3-4 χιλιόμετρα, ανηφόρες κατηφόρες και μετά να ξανακαλέσουμε το ΕΚΑΒ για να την ξαναπάρουν από την ταλαιπωρία; Τουλάχιστον θα μπορούσε κάποιος να καλέσει πιο νωρίς για να έχουμε λίγο χρόνο να προετοιμάσουμε τον τρόπο που θα επέστρεφε η μητέρα μου στο σπίτι.
Και να δεχτώ ότι γίνεται ένας πραγματικός χαμός (που γίνεται). Να δεχτώ ότι όλοι τρέχουν πάνω κάτω για να προλάβουν να σώσουν ότι σώζεται από την ανοργανωσιά την κρατική. Ας περίμεναν μισή ώρα ακόμα μέχρι κάποιος να καταφέρει ειδοποιήσει την οικογένειά της. Αύριο μεθαύριο που θα βρέχει, που θα έχει παγωνιά αυτό θα γίνεται; Βγείτε κυρία μου στην πύλη, περιμένετε στο κρύο γιατί μέσα δεν κάνει να μπείτε και κάποια στιγμή κάποιος θα έρθει να σας πάρει; Αλλά όχι ταξί γιατί δε σας παίρνουν, όχι ο θετικός σύζυγός σας γιατί απαγορεύεται να βγει, τα παιδιά σας αν θέλουν αλλά μετά να μη μπορούν να εργαστούν. Το ΕΚΑΒ όταν πάει να πάρει κάποιον με ύποπτα συμπτώματα, ντύνονται οι άνθρωποι σαν αστροναύτες και πολύ καλά κάνουν. Ο πολίτης πως θα παραλάβει τον άνθρωπό του; Μήπως θα έπρεπε να υπάρχει κάποιο μέσο για να επιστρέφουν οι ασθενείς στο σπίτι τους; Όχι βέβαια με ασθενοφόρα που έχουν τρομερή δουλειά αυτή την περίοδο. Αλλά με κάποιο άλλο τρόπο. Με μια σύμβαση με ιδιωτικό φορέα που θα αναλάμβανε αυτό το δύσκολο κομμάτι τηρώντας αυστηρά μέτρα; Δεν είναι δύσκολο, απλά δεν προβλέφθηκε όταν υπήρχε χρόνος.
Βέβαια σε αυτή τη χώρα που βρέθηκαν λεφτά για «σκόιλ ελικίκου», για μάσκες για γορίλες που μοίρασαν στα παιδιά στα σχολεία, για παγούρια νερού πραγματικά απαράδεκτα, για διαφημίσεις σε κάθε πιθανό και απίθανο ΜΜΕ, για μεγάλους περιπάτους στο δήμο Αθηναίων που μόλις τον έφτιαξαν τον χάλασαν γιατί ήταν μη λειτουργικός, ε, σε αυτή τη χώρα δεν υπήρχαν λεφτά για το σύστημα υγείας…
Να τονίσω ότι κανένα παράπονο δεν υπάρχει για το πλήρωμα του ΕΚΑΒ, τους νοσηλευτές και τους γιατρούς. Κάνουν πράγματα παραπάνω από τα δυνατά. Είναι κατάσταση που θυμίζει πόλεμο. Η οργάνωση είναι το πρόβλημα, ειδικά όταν προσπαθείς να πείσεις τους πολίτες ότι η τήρηση των μέτρων και η ατομική ευθύνη είναι τα πιο σημαντικά μας όπλα απέναντι στον αόρατο εχθρό.»
Ούτως σι άλλως όταν υπάρχουν τα δεδομένα αυτά ο άνθρωπος που θα μεταφέρει τον ασθενή θα γίνει και φροντιστής του στο σπίτι, Φυσικά θα καθίσει καραντίνα και αυτός μαζί τους τηρώντας όλα τα μέτρα . Δεν υπάρχη άλλη λύση τα περισσότερα είναι θεωρητικά που λενε δεν γίνετε άνθρωπο που νοσεί να τον αφήσεις χωρίς φροντίδα
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλά τα γράφεις, αλλά δυστυχώς στο τέλος τα έκανες σαλάτα. Μπερδεψες τα προβλήματα των νοσοκομείων με το τι ψηφίζεις. Δυστυχώς έτσι χάνεις την αξιοπιστία σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαραμύθι χωρίς δρακο???
ΑπάντησηΔιαγραφήΦυσικά και έχει δράκο το παραμύθι. Και δεν κατανοώ σχόλια που μπλέκουν με τα πολιτικά. Πρέπει να ψηφίζει κάτι άλλο για να γράψει αυτά στο τέλος; Πολύ πρόχειρα μου έρχονται στο μυαλό 3 φανατικοί νεοδημοκράτες που βρίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ την κυβέρνηση γι αυτό το μπάχαλο στην υγεία και κυρίως στα νοσοκομεία. Τα προβλήματα των νοσοκομείων είναι διαχρονικά, απλώς αυτή την περίοδο έπρεπε να στηριχθούν με χρήμα και όχι με ευχολόγια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατεμε ο ανθρωπος λεει αληθειες εσυ φιλε μπερδευεσαι δεν μιλησε κομματικα ουτε τα βαζει με το συστημα την πικρια του λεει σαυτα που βιωσε
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε μου αφού δεν έχεις παράπονο από το υγειονομικό προσωπικό ,είναι όλα καλά .Δεν θυμίζει πόλεμο, είναι χειρότερος από πόλεμο και δυστυχώς δεν το έχουμε καταλάβει οτι το εχθρό τον έχουμε βάλει στα σπίτια μας.Θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και να μην κάνουμε λάθη, χωρίς τηλέφωνο που την στέλνεις; και επειδή σου απαντά ο τηλεφωνητής με αυτό το μελό διάλογο,εσύ τι έκανες; γιατί δεν πήρες την προϊσταμένη,την διευθυνουσα κλπ.Εδώ πήγε το ΕΚΑΒ τον ασθενή στο σπίτι και δεν άνοιγαν οι δικοί του να τον παραλάβουν, εσύ τώρα ψάχνεις ψύλλους στα άχυρα; Στον πόλεμο όλοι συμμετέχουμε με όλα τα μέσα ,έπρεπε να φορέσεις διπλή μάσκα ,γάντια, να πασαλειφτείς αντισηπτικό να ραντίσεις το αυτοκίνητο σου και να πας να την πάρεις και κλπ κλπ Εύχομαι να είναι καλά οι γονείς σου το ίδιο για σένα και όλα καλά.Δεν ώρα γκρίνιας...
ΑπάντησηΔιαγραφή