Το 2ο Γυμνάσιο Κρύας Βρύσης για τον τραγικό θάνατο του 13χρονου μαθητή στο τροχαίο έξω από την Χαλκηδόνα

«Αν ήταν να με ρωτούσαν, Ποιος δρόμος πάει στον ουρανό,

Θα τους απαντούσα:

ο πιο δύσκολος!» Ν. Καζαντζάκης

Στεκόμαστε σήμερα ενώπιον μιας ανείπωτης απώλειας, μιας πληγής που δύσκολα θα κλείσει, μιας σιωπής που έρχεται όχι γιατί ειπώθηκαν όλα, αλλά γιατί τίποτα δεν μπορεί να ειπωθεί επαρκώς για να απαλύνει τον πόνο.

Ο Κωνσταντίνος, ο δικός μας μαθητής, παιδί, έφυγε τόσο πρόωρα και τόσο άδικα, μαζί με τον αγαπημένο του πατέρα, σε ένα τραγικό τροχαίο δυστύχημα που πάγωσε τον χρόνο για όλους μας.

Ο Κωνσταντίνος ήταν μόλις 13 ετών. Ένα παιδί γεμάτο φως, ευγένεια, σεβασμό. Ήταν από εκείνα τα παιδιά που δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να τα θυμάσαι – το βλέμμα του, η παρουσία του, η προσήλωσή του στο μάθημα, το χαμόγελό του στην τάξη, η διάθεση να βοηθήσει, να συνδράμει, να εμπνεύσει. Άριστος μαθητής. Απουσιολόγος της τάξης του, παράδειγμα ήθους και ευθύνης. Όχι γιατί κάποιος του το επέβαλε, αλλά γιατί έτσι ήταν η ψυχή του. Καθαρή. Τίμια. Όμορφη.

Ήταν αγαπητός από τους συμμαθητές του, από όλους εμάς τους δασκάλους του. Μιλούσε πάντα με σεβασμό, με σκέψη, με καρδιά. Δεν ήταν παιδί που ξεχώριζε μόνο για τις επιδόσεις του. Ξεχώριζε για το φως του χαρακτήρα του. Ήταν ένα παιδί που έκανε τον κόσμο καλύτερο, απλώς και μόνο με την παρουσία του.

Η απώλεια αυτή δεν αφορά μόνο την οικογένειά του – αφορά μια ολόκληρη κοινότητα. Χάσαμε έναν μαθητή, έναν γιο, έναν νέο με προοπτική, με όνειρα που δεν πρόλαβαν να γίνουν πραγματικότητα. Μαζί του, έφυγε και ο πατέρας του, άνθρωπος που τον συνόδευε και τον στήριζε καθημερινά, με αφοσίωση και αγάπη.

Σε τέτοιες στιγμές, τα λόγια φαντάζουν λίγα και φτωχά. Αλλά ίσως, το μόνο που μπορούμε να κρατήσουμε είναι η μνήμη. Και η υπόσχεση. Ότι θα τον θυμόμαστε για πάντα και μια μέρα παραπάνω! Ότι θα ζήσει μέσα μας, μέσα στις διηγήσεις, στις αναμνήσεις, στα βλέμματα των συμμαθητών του, στις σιωπές μας, στις στιγμές που θα λέμε «Εδώ θα ήταν και ο Κωνσταντίνος…».

Αγαπημένε μας Κωνσταντίνε,

Σε αποχαιρετάμε με δάκρυα, αλλά και με ευγνωμοσύνη που σε γνωρίσαμε. Που υπήρξες κομμάτι της ζωής μας.

Καλό σου ταξίδι. Εσύ και ο πατέρας σου να είστε μαζί, εκεί ψηλά, όπως ήσασταν πάντα κι εδώ – ενωμένοι, με αγάπη.

Βουβός ο πόνος…

Τα λόγια είναι περιττά!

Πού να καταφύγω;

Μόνο σε Σένα!

ΔΟΣ ΜΟΥ, ΘΕΕ ΜΟΥ, ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΤΕΡΝΕΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΝΑ ΣΤΙΣ ΓΙΟΜΙΣΩ ΔΑΚΡΥΑ!

Σε ένδειξη ελάχιστου φόρου τιμής ο σύλλογος διδασκόντων και ο σύλλογος γονέων - κηδεμόνων αποφάσισαν να παραβρεθούν στην εξόδιο ακολουθία και να καταθέσουν στεφάνι στη μνήμη τους. Αιωνία η μνήμη τους.

Για τη σχολική κοινότητα του 2ου Γυμνασίου Κρύας Βρύσης.

Ο Διευθυντής, ο Σύλλογος Διδασκόντων και ο σύλλογος γονέων κηδεμόνων.