Με τον Παντελή Μπουκάλα κάτω από την Ακρόπολη (Του Γιάννη Πετρόπουλου)

Με τον Παντελή Μπουκάλα  

κάτω 

από την Ακρόπολη 

(Του Γιάννη Πετρόπουλου)

….Ο άγνωστος που υπήρξα πάλι ο άγνωστος να γίνω

φοβερά μαλώνοντας οι άνεμοι ενώ του ήλιου η λόγχη 

πάνω στο σφουγγαρισμένο πάτωμα όπου σφάδαζα

μ’ αποτελείωνε.

Συντριβή Σολωμού και δέος – Οδυσσέας Ελύτης 

Είναι σαν να βλέπω τον Παπαδιαμάντη στη Δεξαμενή. Οι μη Αθηναίοι θα πρέπει να αναζητήσουν φωτογραφία, μία υπάρχει με τον Παπαδιαμάντη. Οι Αθηναίοι δεν ξέρω αν νοιάζονται για τη Δεξαμενή ή την Ούλεμ.
Όχι δεν είμαστε στη Δεξαμενή, είμαστε κάτω από την Ακρόπολη.
«Του μοιάζεις, όχι στην μοναχικότητα, αλλά στ’ άλλα».
«Όλοι μόνοι μας είμαστε».
«Αυτός παρά ήταν»  
«Μόνος ήταν πάντα πράγματι, θεομόναχος, η γραφή τον έκανε κοινωνό».
«Τον έκανε!»
«Ποιος το ξέρει, στα χέρια του πάντως δεν έπιασε κατάδικό του κείμενο, μόνο εφημερίδες».
«Τον αγάπησες τον Σκιαθίτη Μεγιστάνα Παντελή, το μαρτυρά η τελευταία σου ποιητική συλλογή ΤΡΕΙΣ ΕΠΙ ΤΡΙΑ. Τρία ονόματα, Χαλεπάς, Θεόφιλος, Παπαδιαμάντης».
«Η αγάπη μπορεί να κρυφτεί Γιάννη!»
«Η δημοτική ποίηση που καταγράφεις το λέει καταφάνερα. Αλίμονο στον νιο και στη νια που θα μπλέξει στα δίχτυα της και αλίμονο αν δεν μπλέξει….».
«Μας τα λέει ο ανώνυμος λαός………κουτάλι σε βάζο με μέλι είναι ο έρωτας, μέλισσα σε ζουμερή ρόγα σταφυλιού, αυτοκτονεί, αλλά δεν την νοιάζει».
«Οι λέξεις!»
«Πιο δυνατές, φωτιά, γι’ αυτόν που ξέρει γράμματα».
«Γι’ αυτόν που δεν ξέρει!» 
«Γράφοντας μπορεί να μάθει και διαβάζοντας».
Το βιβλίο ανοιχτό. Τρία επί τρία. Το δάχτυλο κιτρινισμένο από τα σέρτικα τσιγάρα στο ποίημα Παπαδιαμάντης.

……Πόσοι ανεπρόκοπο σε στόλιζαν θυμήσου,

Πόσοι δεν πίστευαν πως θ΄ βρεις άσπρη μέρα.

               «Παιδί παπά», ψιθύριζαν, «εγγόνι διαβόλου.

Όλο τσιγάρο και κρασί. Δεν ζει. Μόνο θυμάται».

Όμως εσύ δεν βάραινες, δεν χόλιασες καθόλου.

«Ότι αγαπάτε, χριστιανοί. Κι ας με πετροβολάτε».

Κόσμος πολύς δίπλα μας, όμως εμείς δε βλέπουμε κανέναν, μόνο τον Παπαδιαμάντη στη Δεξαμενή. Στο δρόμο μια πανέμορφη κοπελιά μας αποσυντονίζει.

….Ένα όμορφο γυναικείο στήθος μιας νέας γυναίκας

είναι ήδη άρθρο μελλοντικού Συντάγματος…..

«Ελύτης»
«Ποιος μπορεί ν’ αντισταθεί στην ομορφιά»
«Ο ηλίθιος Γιάννη, δες τι γίνεται στην πολιτική και ……..».
«Περίσσεψε».
«Θα μας πνίξει».
«Εμείς, ο λαός που λέμε…….»
«Αν ……..δεν ξέρω, τι καλά τα λέγαμε για τον Παπαδιαμάντη».
Θα καταγράψει όλη τη δημοτική ποίηση του λαού μας, ΜΟΝΟΣ, χωρίς βοήθεια, οι πανεπιστημιακοί έχουν ορδές βοηθούς τους μεταπτυχιακούς φοιτητές, ο Παντελής είναι μόνος και τιτίζης. Μπορεί να ξημερώσει με ένα λήμμα, με ένα ποίημα που βρήκε στη βιβλιοθήκη στα Τίρανα.
«Ο Ελύτης έγραψε πως από τότε που ο λαός έμαθε γράμματα έχασε την ψυχή του».
«Ψέματα είναι! Τα Μουσικά Σχολεία είναι το μέλλον. Μπράβο και πάλι μπράβο, θαύματα γίνονται δίπλα μας, τόσα μουσικά σχήματα δεν είχαμε ποτέ. Τα μουσικά σχολεία είναι το μέλλον, για τ’ άλλα δεν…….πάω τακτικά στα Λύκεια και μιλώ, κάτι πρέπει να γίνει, δεν ξέρω τι , δεν είναι αυτή η δουλειά μου, οδοντίατρος σπούδασα, οι φίλοι μου είναι οδοντίατροι, ένα δόντι όμως δε σφράγισα, αλλά …….».
«Σφράγισες άλλα Παντελή, όσοι σε παρακολουθούν στην εφημερίδα Καθημερινή το ξέρουν. Έχω πολλούς φίλους που παίρνουν την Καθημερινή μόνο και μόνο για σένα. Τα βιβλία σου είναι καιρός να τα αναζητήσουν».
«Υπερβολές»
«Καθόλου. Αυτοί που σε διαβάζουν ξέρουν από κείμενα».
Θα καταπιαστεί και με την αρχαία ελληνική γραμματεία. Δεν έχει λίγα θεατρικά σε απόδοση δική του. 
Μιλάμε για τη ντοπιολαλιά και δίπλα μας και απέναντί μας ακούμε μόνο Αγγλικά.
«Θα ξεχειλώσει η γλώσσα, σε λίγο ούτε οι Άγγλοι θα μπορούν να διαβάζουν τον Σαίξπηρ. Η μοίρα των αυτοκρατοριών. Όταν μιλούν Καμερουνέζοι αγγλικά θέλουν διερμηνέα Άγγλο, όπως και οι Κινέζοι».
«Γιατί με δυσκόλεψε ο Σωτήρης Δημητρίου με το βιβλίο του Ουρανός από άλλα μέρη!»  
«Γιατί όταν ένας μεσήλικας γραμματιζούμενος Ηπειρώτης δεν κατανοεί τη γραφή του Σωτήρη κάτι δεν πάει καλά με τον ίδιο όχι με τον συμπατριώτη του και βέβαια εσύ που  δεν είσαι Ηπειρώτης και έκανες τέτοια προσπάθεια μπράβο σου».
«Γι’ αυτό κουράστηκα τόσο! Ο φίλος μου, ο Τάκης ο Βασιλειάδης, γλωσσάρι συμβουλευόταν για να το διαβάσει».
«Μπράβο που το διάβασες, αν δεν αγαπούσες τα βιβλία δεν θα το έκανες. Ο βιβλιοπώλης μας έγραψε, μπράβο του».
«Πώς μπορεί να αποδοθεί η ντοπιολαλιά στο γραπτό λόγο». 
«Δύσκολο και αν δεν μπορεί να διαβαστεί από τον ντόπιο γραμματιζούμενο τι νόημα έχει όλο το εγχείρημα! Είναι σαν να στέλνεις ερωτική επιστολή στην αγαπημένη σου που δεν ξέρει να διαβάζει».
Το γέλιο ήρθε αυθόρμητα. Γελάσαμε δυνατά. Ακόμα και οι τουρίστες μας πρόσεξαν. 
Γιατί παραξενεύονται οι άνθρωποι όταν βλέπουν κάποιον να γελά, όταν βλέπουν γελαστά πρόσωπα, τα σαν ευτυχισμένα! Στα λυπημένα συμπάσχουν ….. 
«Είναι πιο εύκολο να το παίξεις λυπημένος, στη χαρά τα πράγματα είναι πιο μπερδεμένα».
«Το είδα Παντελή, λίγοι μπήκαν».
«Πάλι καλά, λίγοι ξελίγοι κάτι είναι. Στη στενοχώρια, ε,,,,,, πόσοι συμπάσχουν , μπορεί και να χαίρονται κρυφά».
«Από τι υλικό είμαστε φτιαγμένοι!»
«Παπαδιαμάντη χρειάζονται Γιάννη, Παπαδιαμάντη και λίγα γραμμάρια αγάπης, αλλά άντε να τα βρεις».
Η περιπέτεια με τη δημοτική ποίηση ξεκίνησε από την παιδική του ηλικία. Το έβαλε πείσμα, θα τους ξεπεράσει όλους όσοι καταπιάστηκαν με αυτό το μεγαλειώδες στοίχημα. Δεν παίζει με τα λόγια. “Είναι μεγαλείο πραγματικά, μικρός λαός με τέτοιο πλούτο άλλος δεν υπάρχει και δεν το λέμε μόνο εμείς, μας το λένε και οι ξένοι”.
Το κακό έγινε με την ακροδεξιά που την καπηλεύτηκε , οι μεγαλύτεροι θα θυμούνται τα τσάμικα του Παπαδόπουλο, η Αριστερά με την παράδοση είχε σχέση όσο έχω εγώ με την Τεχνητή Νοημοσύνη.
ΠΙΑΝΩ ΓΡΑΦΗ ΝΑ ΓΡΑΨΩ, έτσι ξεκίνησε τον τιτάνιο αγώνα του με τη δημοτική ποίηση.
1. ΟΤΑΝ ΤΟ ΡΗΜΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΝΟΜΑ
2. ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
3. ΚΟΚΚΙΝ’ ΑΧΕΙΛΙ ΕΦΙΛΗΣΑ
4. Ο ΕΡΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΘΝΟΣ …….και συνεχίζει, μόνος, δεν τους θέλει τους τεβεκέληδες, τι να τους κάνει, η μέση του λίγο τον ενοχλεί, αλλά θα το ξεπεράσει ο Μεσσολογγίτης…..
«Μόνοι πορευόμαστε!!!»
«Όταν οι νεοέλληνες δεν μπορούν να διαβάσουν Παπαδιαμάντη τι να πούμε, άλλα γούστα, άλλα κόλπα, άλλα πράγματα…….».
«Η ελληνικότητα!»
«Της γενιάς του τριάντα!»
«Όχι, της σημερινής, αυτών που ο Διονύσης έγραψε …..σας γαμώ τα Λύκεια».  
«Πού το θυμήθηκες…..»
«Μνήμη του λαού μου που σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω».
«Ρε συ, θα με τρελάνεις…..»
«Κι εσύ με τρέλανες με τα γραπτά σου».
Τι είναι η χημεία το ξέρω, τι ακριβώς είναι η χημεία μεταξύ δυο ανθρώπων το κατανοώ, δεν είναι απλή συμπάθεια είναι κάτι περισσότερο, νιώθω πως συνομιλεί ελληνόπουλο με ελληνόπουλο.
Βρεθήκαμε για μια ώρα και φύγαμε μετά από τρεις. Δε φύγαμε, καθόλου δε φύγαμε. Έγραψε η παρέα μας.
Μελετήστε τα γραπτά του Παντελή Μπουκάλα συμπατριώτες, διαβάστε τη δημοτική μας ποίηση, αυτήν που έγραψε ο λαός μας ΤΟΤΕ που δεν ήξερε γράμματα, ΔΕΝ πρέπει ν’ αφήσουμε την Ακροδεξιά να μας μπερδέψει. ΑΥΤΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ. Διαβάζοντας τα ποιήματα του λαού μας μην τρομάξετε, άλλα μας έμαθαν, ΔΕΝ είναι αυτή η αλήθεια, πραγματική ΠΟΙΗΣΗ που ανάγκασε έναν Σίλερ και έναν Γκαίτε και έναν  Πούσκιν να γράψουν πως οι Έλληνες (οι αγράμματοι, το τονίζω) έγραψαν την ομορφότερη, την έσω ποίηση, την αποκαλυπτική , την καλύτερη από όλους τους λαούς του πλανήτη.

Θέλει μανίκι το νερό για να σου το φορέσουν…..

Ας κοπιάσουμε, έτσι κι αλλιώς αυτοί οι αχμάκηδες που έχουμε και είναι ταγμένοι γι’ αυτή τη δουλειά δεν την κάνουν, θα την κάνουμε μόνοι μας.

Πρέπει να βρούμε τη Νέα Ελληνικότητα ΕΠΕΙΓΏΝΤΟΣ, ούτε ο Χριστούλης μπορεί να βοηθήσει ούτε οι άγιοι. Είμαστε ΜΟΝΟΙ μας , ας μη χαζογελούμε και συν αυτώ όλο και λιγοστεύουμε……..στο τέλος του αιώνα θα μας ψάχνουν στα κείμενα , αλλά δεν θα μας βρίσκουν στο χάρτη……παιδιά έχουμε , εγγόνια…..ΕΜΕΙΣ οι μεγάλοι έχουμε χρέος.
Πώς το λέει ο Καζαντζάκης….
Σου έλαχε ο κλήρος να σκάψεις, θα σκάψεις.
Σου έλαχε ο κλήρος να θερίσεις, θα θερίσεις.
Σου έλαχε ο κλήρος να γευτείς το στάχυ, θα το γευτείς, δε λες τι κρίμα που οι άλλοι δεν το γεύτηκαν.
Έτσι ακριβώς……το σήμερα δεν αφορά τον εγγονό μου…….εμένα αφορά, εμένα ακούει κι εγώ δεν έχω μάθει να λέω αρλούμπες, υπερβολές μπορεί, ποτέ αρλούμπες. Υπάρχει το ρήμα βλέπω, παρατηρώ, κοιτάζω, χαζεύω, ρεμβάζω, ε, πρέπει να δούμε λίγο και το Εμβαθύνω, στοχάζομαι, αναστοχάζομαι…….γαμώτο.  

Αυτά στη γλώσσα τη δική μου.

Οι άλλοι σε άλλες.  

                                                                               Ελύτης