Η Ελλάδα μυρίζει ευγένεια ξύλου παλαιού ή ζώου ταπεινωμένου (Του Γιάννη Πετρόπουλου)

Η Ελλάδα μυρίζει ευγένεια ξύλου παλαιού ή ζώου ταπεινωμένου
Του Γιάννη Πετρόπουλου

Μπορεί στη σημαία του να έχει πλατανόφυλλο

ο Καναδάς, στην πατρίδα μας όμως είναι ταυτόσημος 

με τη πλατεία, δηλαδή τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 

και ο νοών νοείτω.

ΤΟ ΑΝ Η ΠΑΤΡΙΔΑ μυρίζει ευγένεια ξύλου παλαιού είναι πιστεύω κατανοητό και σε εγγράμματους και αγράμματους. Τη θάλασσα οι αρχαίοι την κουμάνταραν με τα ξύλα, δεν το έκαναν όλοι οι λαοί, κάποιοι μπορεί να μην είχαν θάλασσα , οπότε τι να κουμαντάρουν. Ναι, η θάλασσα έκανε το χρέος της και οι αρχαίοι Έλληνες το δικό τους και δεν έχασαν. 
Φίλησέ με θάλασσα προτού σε χάσω.  
Πάμε τώρα στα δυσκολοτερότερα που θα έλεγε και η λεβέντισσα Μαλβίνα Κάραλη, όπως και άλλοι πολλοί, μα πάρα πολλοί στοχαστές που δεν μπορούν να διανοηθούν πλατάνι ταπεινωμένο σε πλατεία.
«Ή ζώου ταπεινωμένου» 
Οι περισσότεροι θα είδαν ζώα ταπεινωμένα στους δέκτες των τηλεοράσεων ύστερα από μεγάλη πυρκαγιά σε δάσος, αν το είδαν, γιατί δεν είναι καθόλου εύκολο να παρατηρείς τα πράγματα γύρω σου. Υπάρχει όμως και ταπεινωμένο ζώο από το ίδιο το αφεντικό του, αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Ταπεινωμένο πλάτανο πόσοι έχουμε δει συμπολίτες! Μιλιούνια. Και τι λέμε! Κλιματική αλλαγή, έλλειψη νερού και τον κακό μας τον καιρό. Εγώ μιλώ για το πλατάνι-πλατεία, όχι γι’ αυτά που είναι στα δάση και δοξάζουν το Θεό μόνα τους, άλλοτε τ’ ακούει κι άλλοτε στέλνει αστροπελέκια, τι να κάνουμε Θεός είναι αυτός, έχει μεγάλο μπαξέ να διαφεντέψει κι αυτούς που έβαλε θεματοφύλακες είναι για ……τρεις λαλούν και δυο χορεύουν.
Μιλώ για το πλατάνι έτσι όπως το χαρτογράφησε η λαϊκή ψυχή μέσα από τα τραγούδια και την ποίηση και για να μην μακρηγορώ και πείτε ότι ο ποιητής λωλάθηκε, μιλώ για τα πλατάνια στην πλατεία στο Τσαλί Γιαννιτσών. Έχω δει πλατάνια σε πλατείες στα μέρη μου, στα μέρη της Έδεσσας, σαν τα πλατάνια στην πλατεία στο Τσαλί δεν είδα. Η ταπείνωση στο μεγαλείο της.
Κι εδώ αρχίζει ο στοχασμός και το αναπάντητο ερώτημα. 
Δεν μ’ ενδιαφέρει η απάντηση που θα δώσετε, όχι από έπαρση, αλλά από φιλοσοφική ματιά. ΔΕΝ μ’ ενδιαφέρει η απάντησή σας γιατί είναι «βολεμένη», «τακτοποιημένη», εγώ δεν μπορώ να πειστώ κι όχι μόνο εγώ αλλά η παγκόσμια φιλοσοφία.
ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΈΝΑ ΠΛΑΤΑΝΙ ΣΕ ΜΙΑ ΠΛΑΤΕΊΑ!
Έλα ντε!
Ποιος γαμώτο!!!!
Ο Δήμαρχος και οι δημοτικοί υπάλληλοι που αδιαφορούν!!! Κάνουν ότι μπορούν λένε και τα «τσογλάνια» πάνε και τα καταστρέφουν (συστήματα με λάστιχα που τα ποτίζουν) αυτό εννοούν. Ε και!! Να τα ξανακάνετε αφού δεν μπορείτε να τα φυλάξετε.
Δύσκολη έννοια η συντήρηση, το καταλαβαίνω, καμιά φορά είναι ανώτερη από τη δημιουργία, αλλά τι να κάνουμε, υπάρχουν και παιδιά ή μεγάλα παιδιά που νιώθουν σαν ΜΑΥΡΑ πουλιά που θέλουν να κάνουν τα κοράκια. Κάποιο λόγο έχουν, αλλά δεν πρέπει να τους κάμουμε κοινωνούς της ζωής της ζώσας κι όχι της Φαντασιακής!! Η οικογένεια ΔΕΝ μπορεί, μπορεί να είναι και τροχοπέδη, το σχολείο ΔΕΝ μπορεί, ο δήμος ΔΕΝ μπορεί οπότε λες ένα ΣΙΧΤΙΡ και «καθάρισες».
Αν είναι έτσι όπως νομίζετε, θαρρώ πως πρέπει να ξαναδούμε Πιραντέλλο.
Πάμε στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Γι’ αυτό λέγεται ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ, αλλιώς θα τη λέγαμε ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΣΗ. Λέτε να έγινε τακτοποίηση και λέω σαχλαμάρες. Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό δεν το μπορώ, αλλιώς μεγάλωσα, η αυτοδιοίκηση μέσα μου και έξω μου είναι ταυτόσημη με το θαύμα των Ελληνικών Κοινοτήτων, είμαι αλλού, ΑΛΛΑ αυτό το καραγκιοζιλίκι δεν το ανέχομαι και θα είμαι αντίπαλος ιδεών τακτοποίησης.
«Για ένα πλατάνι ρε γαμώτο!!!»
Τι θα πει αυτοί εκεί στο Τσαλί δεν καταλαβαίνουν!!!
Ποιος πολίτης δεν καταλαβαίνει αγαπητοί συμπολίτες, αυτός που ΔΕΝ έχει κανένα φόβο. Αν θέλει να το πει διαφορετικά η Ψυχανάλυση, ας το πει για να καταλάβουμε κι εμείς που δεν έχουμε τα “κλειδιά”.
Πώς αφήνεις αγαπητέ δήμαρχε ένα πλατάνι να ταπεινωθεί!!! Σιγά το ερώτημα. Εδώ είναι ταπεινωμένη όλη η χώρα εσύ για πλατάνι μου μιλείς!!! Τι να πεις. ΤΙΠΟΤΑ. Ούτε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα δεν μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας, κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν, οπότε ας έρθουν οι ξένοι να μας βάλουν τάξη. 
Είμαστε τόσο ΤΕΒΕΚΕΛΗΔΕΣ Νεοέλληνες!!!! Να βάλουμε Γερμανούς να ελέγχουν τις πλατείες μας!!! 
Πάλι πίσω στο πλατάνι και στο δήμαρχο. Σε λίγες μέρες θα έχουμε τη μεγάλη εμποροπανήγυρη της πόλης, θα έρθουν οι εξουσίες παντός τύπου στην πόλη, φώτα, μεγάφωνα, μικρόφωνα, δημοσιογράφοι, μεγάλα λόγια (Γκάτσος), μικρά λόγια, λαϊκίστικα τύπου Άδωνη, αγκαλιές, φιλιά, υποσχέσεις. 
“….η Ελλάδα που αντιστέκεται , η Ελλάδα που επιμένει
και όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει….”
Στα πλατάνια στις πλατείες του δήμου και των χωριών θα πάει κάποιου ο νους του!!!!
Και γιατί να πάει βρε αδερφέ, μα τόσο μαλ….. είσαι, δε βλέπεις τι γίνεται!!!!
ΟΧΙ ΔΕ ΒΛΕΠΩ
Πάμε τώρα στη βάση, στο λαό που λέμε, ο δήμαρχος είναι αυτός που είναι, ο λαός τον εξέλεξε, οπότε, “ε, ρε γλέντια”!!!!.
Έχουμε γράψει πολλά για την έννοια λαός, δε θέλω να επαναληφθώ, βαριέμαι. 
Σε μια πλατεία όμως με πλατάνια το βλέμμα μου γίνεται αγριεμένο. Στο χωριό μου είχαμε τον γηραιότερο πλάτανο στο Νομό, με αυτόν μεγάλωσα, ώσπου τον “κούρσεψε” ένας κεραυνός και πάει. Ο τότε κοινοτάρχης δεν είχε καμιά ευθύνη, από πάνω ήρθε το αστροπελέκι και τον έγειρε όπως έναΝ μοναχός σε αγρυπνία.
Πολίτης, πόλη, πολιτισμός.
Πώς αφήνουν οι πολίτες μιας περιοχής ένα πλατάνι να ταπεινωθεί, τι περιμένουν. Λένε. “Του δήμου είναι η ευθύνη”. Και ο δήμος ποιος είναι, ο Φουντουκίδης!!! Αν είναι ΔΥΝΑΤΟΝ, σε τι ξεπεσμό έχουμε φτάσει συμπολίτες, ένα μαστραπά νερό να έριχναν καθημερινά οι πολίτες τα πλατάνια θα ήταν πράσινα κι όχι κιτρινοπράσινα σαν φύλλα του φθινοπώρου. Η ευθύνη του δημάρχου είναι να δει τα πλατάνια και αν δεν μπορεί να τα δει έχει συμβούλους να του τα δείξουν και αν αυτοί δεν μπορούν…..ε, τότε καληνύχτα αυτοδιοίκηση, γκελ τακτοποίηση. 
Στα «Δημόσια και τα ιδιωτικά» γράφει πολλά ο Ελύτης, όπως και ο Σεφέρης στις «Δοκιμές». Γι’ αυτό επιμένω στα κείμενα αγαπητοί συμπολίτες, έτσι θέλω να μεγαλώσω, αν τα καταφέρω, που δεν θέλω, “κλειδιά”  τα λένε οι σοφοί του κόσμου, αλλιώς…………… θα θυμάστε οι μεγαλύτεροι το Τσουνάμι που έγινε πριν δυο δεκαετίες που στοίχησε τη ζωή πάνω από 300.000 ανθρώπων εκείνον τον Γερμανό που ήταν ανάμεσα σε πτώματα ανθρώπων, είχε απλωμένη την αρίδα του και κάπνιζε και όταν τον ρώτησαν “μας πώς μπορείτε!!!”, απάντησε: “Πλήρωσα τις χριστουγεννιάτικες διακοπές μου και τις απολαμβάνω, αφού παρέμεινα ζωντανός”.
Σκληρό το φινάλε αγαπητοί συμπολίτες, αλλά …… “ο άνθρωπος με τον άνθρωπο, ο λύκος με το λύκο”.