Βρισκόμαστε μπροστά σε νέες εκλογές. Εσωκομματικές για το ΠΑΣΟΚ και Εθνικές για την Ελλάδα. Ένας «καινούριος» αρχηγός για το ΠΑΣΟΚ (ό,τι έχει απομείνει) και ένας «καινούργιος» Πρωθυπουργός για την Ελλάδα (ό,τι έχει απομείνει).
Όχι, δεν έχω πάθει παράκρουση. Ξεκίνησα να το γράφω πριν από 2 χρόνια περίπου, το άφησα και συνεχίζοντας το τώρα, διαπιστώνω ότι ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε. Εσωκομματικές εκλογές έγιναν πάλι στο ΠΑΣΟΚ (έφυγε ο Βαγγέλης, ήρθε η Φώφη) αλλά και στη ΝΔ ένας «καινούριος» Αρχηγός διεκδικεί την πρωθυπουργία (εκεί έφυγε ο Αντώνης και ήρθε ο Βαγγέλης). Και φυσικά είχαμε για πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση.
Δεν είμαι πολιτικός επιστήμονας, ούτε ασχολούμαι πολύ ενεργά με την πολιτική, τα κομματικά. Βλέποντας την γενικότερη κατάσταση, νιώθω την ανάγκη να γράψω, να μοιραστώ κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς μου.
Όπως ανέφερα πριν δεν είμαι πολιτικός, γνωρίζω όμως από την εμπειρία μου σαν ψυχολόγος και κυρίως σαν ψυχοθεραπευτής, ότι τον να «σώσεις» κάποιον έχει πολλούς κινδύνους – τόσο για το «Σωτήρα» όσο και το «Σωζόμενο». Να σας αναφέρω ενδεικτικά δύο παραδείγματα.
1ο Παράδειγμα: Πολλοί γονείς εξαρτημένων παιδιών θέλουν να σώσουν τα παιδιά τους από τα ναρκωτικά. Στην προσπάθεια τους λοιπόν πολλές φορές να τα σώσουν τους δίνουν χρήματα να αγοράσουν την δόση τους για να μην κλέψουν, να μην πέσουν στην πορνεία, πηγαίνουν να τους «γράψουν» και να αγοράζουν τα ηρεμιστικά, πληρώνουν για να τα βγάλουν από την φυλακή, προσπαθούν με το ζόρι να τα βάλουν σε θεραπευτικά προγράμματα αποτοξίνωσης.
Αποτέλεσμα: Οι γονείς, τις περισσότερες φορές, αισθάνονται απογοητευμένοι, εξαντλημένοι και πάρα πολύ θυμωμένοι, γιατί οι προσπάθειες τους, ο κόπος τους, η αγωνία τους, τα χρήματα τους δεν αναγνωρίστηκαν, δεν εκτιμήθηκαν από τα παιδιά τους, αφού το αποτέλεσμα είναι μηδενικό και αυτά συνεχίζουν τη χρήση.
Ο γονιός από «σωτήρας» καταλήγει να συμπεριφέρεται σαν θύτης, αφού με την συμπεριφορά του συντηρεί την εξάρτηση του παιδιού του και από φόβο μήπως πεθάνει δεν τον αφήνει να αναλάβει την ευθύνη για τη ζωή του. Στο τέλος αισθάνεται θύμα, γιατί το αποτέλεσμα των προσπαθειών του δεν είναι το αναμενόμενο. Νιώθει ότι το ίδιο του το παιδί τον έχει εκμεταλλευτεί, ξεχνώντας ότι αυτός το επέτρεψε. Και δεν είναι λίγες οι φορές που εύχεται να είχε πεθάνει ή ότι δεν αντέχει άλλο και θέλει να το σκοτώσει ο ίδιος του.
2ο παράδειγμα: Όταν επισκέπτεται κάποιος έναν ψυχολόγο για ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει πολλές φορές περιμένει ότι ο ψυχολόγος, ως ένας σύγχρονος μάγος, θα καταφέρει να τον σώσει και θα τον απαλλάξει από αυτό που αντιμετωπίζει, χωρίς ο ίδιος να κουραστεί, να ταλαιπωρηθεί, να «βουτήξει» μέσα του για να δει τι γίνεται και να προβεί στις απαραίτητες αλλαγές στη ζωή του. Όχι, περιμένει μαγικές συμβουλές και οδηγίες προκειμένου φεύγοντας από το γραφείο να΄ χει απαλλαγεί κιόλας απ’ αυτές.
Αν ο ψυχολόγος υποτιμήσει την έκταση του προβλήματος και αναλάβει τον ρόλο του «σωτήρα» το σίγουρο είναι, ότι θα συμπεριφερθεί σαν θύτης. Υιοθετώντας τον ρόλο του «σοφού», που προτείνει λύσεις και δίνει οδηγίες, υποτιμάει χωρίς να το καταλάβει την νοημοσύνη και τις ικανότητες του θεραπευόμενου να βρει αυτός μια λύση για τον εαυτό του. Στο τέλος όμως θα νιώσει θύμα, όταν θα εισπράξει το μένος και την οργή του θεραπευόμενου και δει ότι δεν απέδωσαν οι «σωτήριες» συμβουλές του.
Στόχος τόσο του γονέα όσο και του ψυχοθεραπευτή θα πρέπει να είναι η στήριξη του παιδιού και του θεραπευόμενου να αναλάβει τις ευθύνες του… και όχι να τον «σώσει».. Ούτε ο ίδιος ο Θεός δε μας σώζει, αν δεν το θέλουμε και εμείς.
Ας έρθουμε στην πολιτική και στους πολιτικούς. Τι κοινά υπάρχουν με τα παραπάνω παραδείγματα; Θα πρέπει να μας «σώσουν»; Μπορούν; Ή θα πρέπει να μας βοηθούνε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας; Και αυτοί τις δικές τους;
Αποστολή του κάθε πολιτικού είναι να «βοηθήσει» την πατρίδα του. Οι λόγοι για τους οποίους αποφασίζει κανείς να ασχοληθεί με την πολιτική είναι διαφορετικοί. Από την αγνή και καθαρή διάθεση για προσφορά στα κοινά, μέχρι την ικανοποίηση προσωπικών και συναισθηματικών αναγκών, π.χ. ενίσχυση της αυτοεκτίμησης, ανάγκη προβολής, υστεροφημίας, απόκτησης χρημάτων και δόξας, εξουσιομανία, κτλ.
Πολλές φορές οι πολιτικοί διακρίνονται από κάποιους ψυχικούς μηχανισμούς άμυνας, π.χ. οι περισσότεροι διαθέτουν μια αίσθηση παντοδυναμίας, ότι μπορούν να τα καταφέρουν όλα μόνοι τους. Υποτιμάνε τις δυσκολίες και υπερεκτιμάνε τις δυνατότητες τους.
Το αποτέλεσμα είναι γνωστό σε όλους μας: Οι πρώην πρωθυπουργοί από «Σωτήρες» έγινε «Θύτες» αφού με τις επιλογές τους μείωσαν δραματικά το βιοτικό επίπεδο των ελλήνων, έστειλαν πολλούς στην ανεργία και στο τέλος έγιναν οι ίδιοι του «Θύματα». Αναγκάστηκαν να παραιτηθούν όχι μόνο από την πρωθυπουργία, χάνοντας τις εκλογές, αλλά και από την αρχηγία του κόμματος.
Άραγε όλοι αυτοί οι επίδοξοι «Σωτήρες» έχουν συνειδητοποιήσει ότι μόνοι τους δεν μπορούσε να «σώσουν» την χώρα;
Μπορεί αλήθεια να σωθεί αυτή η χώρα και αν ναι πως; Η γνώμη μου είναι ότι με το υπάρχον πολιτικό σύστημα και τα πολιτικά πρόσωπα δεν μπορεί να σωθεί. Είναι ένα πολιτικό σύστημα βασισμένο στην διαπλοκή, την διαφθορά, την αλληλεξάρτηση πολιτών και πολιτικών, την αναξιοκρατία, κτλ. Ένα πολιτικό σύστημα που ανέδειξε, στην πλειοψηφία του για πολιτικούς, ανθρώπους με χαμηλές πνευματικές και ηθικές αξίες, με έλλειψη οράματος, διορατικότητας, προσανατολισμένους στην ικανοποίηση προσωπικών ματαιοδοξιών.
Το κακό ξεκινάει από την οικογένεια, όπου τα παιδιά μεγαλώνουν χωρίς αξίες και συνεχίζεται στο σχολείο. Σκεφτείτε λίγο ποιοι εκλέγονται συνήθως στα πενταμελή και δεκαπενταμελή των σχολείων, στις φοιτητικές νεολαίες. Τα πιο ικανά άτομα; Όχι, συνήθως οι χειρότεροι μαθητές που όμως είναι διεκδικητικοί, κοινωνικά επιδέξιοι, χειριστικοί και δυστυχώς συνεχίζουν την καριέρα τους στα Πανεπιστήμια και καταλήγουν στην κεντρική σκηνή.. στη Βουλή.
Δεν πιστεύω στην σωτηρία που υπόσχονται τα πολιτικά πρόσωπα και τα πολιτικά κόμματα και ιδιαίτερα αυτά τα συγκεκριμένα. Όποιο κόμμα και αν αναλάβει την εξουσία, όποιος πρωθυπουργός και αν αναλάβει η πολιτική που θα εφαρμόσει είναι συγκεκριμένη και προδιαγεγραμμένη. Ας μην αυταπατάται κανείς ότι με την αλλαγή ενός προσώπου στην αρχηγία ενός κόμματος ή στην πρωθυπουργία θα αλλάξει κάτι. Οι εκλογές είναι μια παρωδία, μας δίνουν την ψευδαίσθηση ότι εμείς αποφασίζουμε.. ποιοι θα μας κυβερνάνε..
Για να σωθεί αυτή η χώρα θα πρέπει οι ίδιοι οι πολίτες αυτής της χώρας να θέλουν να σωθούν και να σώσουν τη χώρα τους. Χρειάζεται να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Εκτός από τους κακούς τους ξένους, κάναμε και εμείς ΛΑΘΗ, πολλά λάθη. Κανένας ξένος δεν μας πούλησε με το ζόρι κάτι, δε μας λάδωσε με το ζόρι. Το θέλαμε και εμείς.. αυτοί που λαδώθηκαν, αυτούς που εμείς επιλέξαμε να μας κυβερνάνε. Άρα κάναμε λάθος επιλογές προσώπων, κομμάτων. Ας αναλάβουμε λοιπόν την ευθύνη αυτών των λαθών, ας πληρώσουμε για τα λάθη μας και ας προσέξουμε ποιους θα επιλέγουμε να μας κυβερνάνε. Αυτούς που μας υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια; Αυτούς που μας υπόσχονται μια θέση στο δημόσιο; Μια καλή σύνταξη; Μια παράνομη άδεια; Ή αυτούς που θα τηρήσουν τον νόμο για όλους του Έλληνες, που θα βάλουν το εθνικό συμφέρον πάνω από το κομματικό ή το ατομικό, που θα προάγουν την αξιοκρατία;
Δυστυχώς νιώθω ότι σαν λαός είμαστε πολύ ανώριμοι και ατομιστές. Και αυτό δεν το λέω μόνο εγώ, το λένε και άλλοι πολύ πιο σημαντικοί άνθρωποι από μένα, όπως ο Γιωσαφάτ. Δεν θέλουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, δε θέλουμε να ζοριστούμε, να πιεστούμε, θέλουμε να αποφύγουμε το πικρό ποτήρι των λανθασμένων επιλογών που κάναμε και των επακόλουθων αρνητικών συνεπειών. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό..όποιος μας χαϊδέψει τα αυτιά..τον πιστεύουμε, γιατί θέλουμε, έχουμε ανάγκη να τον πιστέψουμε και μετά θυμώνουμε γιατί μας ξεγέλασε.. Που είναι η κρίση μας; Η λογική μας; Μου θυμίζει κάτι αφελή κοριτσάκια, που κολακεύονται από τα λόγια ενός επίδοξου εραστή, που τις υπόσχεται αιώνια αγάπη..και μόλις αυτός κάνει τη δουλειά του, τις παρατάει και ψάχνει το επόμενο θύμα του. Τα δε αφελή και ανώριμα κοριτσάκια..κλαίνε τη μοίρα τους και θυμώνουν, γιατί αυτός ο κακός άνθρωπος τις είπε ψέματα, τις κορόιδεψε και τις πλήγωσε.
Χρειάζεται να βγουν στην πολιτική ζωή άνθρωποι που τα έχουν καταφέρει στην προσωπική, επαγγελματική τους ζωή. Άνθρωποι ικανοί, με αξίες, υπεύθυνοι, εργατικοί, οργανωτικοί, με διάθεση προσφοράς και όχι υφαρπαγής της δημόσιας περιουσίας, υπηρέτες του δημοσίου συμφέροντος και όχι αλλότριων συμφερόντων.
Ποιος όμως θα αφήσει τη δουλειά του για να ασχοληθεί με τα κοινά;
Μέχρι να γίνει αυτό και αν γίνει, πιστεύω περισσότερο στην ανάγκη συνεργασίας των πολιτών και των πολιτικών, στην κοινή λογική. Μας λείπει ο κοινούς νους. Τα πάθη μας και ο εγωισμός μας, μας έχουν τυφλώσει και δεν μπορούμε ούτε να δούμε, ούτε να κρίνουμε καθαρά.
Εύχομαι καλή, υπεύθυνη και πεφωτισμένη ψήφο..
Λάζαρος Σιάντσης
Κλινικός Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπευτής
MSc Δημιουργικής Γραφής
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Μη διστάσετε να προσθέσετε σχόλια στο δημοσίευμα που σας ενδιαφέρει.
Η εφημερίδα karatzova.com ενθαρρύνει τη δημόσια έκφραση των αναγνωστών της εφόσον τηρούνται οι βασικοί κανόνες δημοσιότητας που ορίζουν οι ελληνικοί νόμοι. Τα σχόλια εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή.