Πως μοιάζουν πνευματικοί πατέρες, που φωτίζουν ακόμη τους μαθητές τους.
Ακόμη, οι εκπαιδευτικοί θέλουν να τους θυμούνται για τα έντονα ή μη μαθησιακά επεισόδια που δημιούργησαν, για να χαίρονται και να χαμογελούν μαθαίνοντας οι μαθητές τους, μέσα και έξω από το σχολείο.
Με λίγα λόγια, όλοι προσδοκούν να ακούνε, συχνά αν είναι δυνατό, τη φράση «Κύριε, κυρία σας θυμάμαι, δε θα σας ξεχάσω».
Υπάρχουν όμως φορές που τα πράγματα αντιστρέφονται.
Έτσι, πρόσφατα, μια παλιά μου μαθήτρια, με μια της κίνηση, κατάφερε να μας εκπλήξει και να προσφέρει χαρά, ικανοποίηση, χαμόγελα. Και προϋποθέσεις νέας μάθησης. Όχι μόνο σε έναν από τους παλιούς της εκπαιδευτικούς μα και στους μαθητές του σχολείου όπου συνεχίζει να διδάσκει αυτός.
Να τον συγκινήσει και να τον αναγκάσει να σκέφτεται πως αν τη συναντήσει, δε θα αναμένει να έρθει η μαθήτρια προς αυτόν για να τον χαιρετήσει, αλλά θα την προλάβει, τρέχοντας κατά πάνω της για να της πει: «Ζαχαρούλα, εγώ δε σε ξεχνώ, όπως και να΄χει η ζωή».
Και, όταν συναντιούνται, δε θα κοκκινίζει πλέον αυτή, αλλά ο δάσκαλός της.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Μη διστάσετε να προσθέσετε σχόλια στο δημοσίευμα που σας ενδιαφέρει.
Η εφημερίδα karatzova.com ενθαρρύνει τη δημόσια έκφραση των αναγνωστών της εφόσον τηρούνται οι βασικοί κανόνες δημοσιότητας που ορίζουν οι ελληνικοί νόμοι. Τα σχόλια εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή.