Ούτε τα γονίδια, ούτε η κληρονομικότητα, ούτε η γνώση, ούτε τέλος το ένστικτο δεν αποτελούν αιτίες μιας ανεπιθύμητης συμπεριφοράς ενός παιδιού, ενός ανθρώπου. Ως παράδειγμα μπορούμε να δούμε την τελείως μα τελείως διαφορετική εκδήλωση της συμπεριφοράς των δύο αδελφών της γνωστής παραβολής. Του «άσωτου υιού» και του εργατικού, τίμιου, ευσυνείδητου αλλά «άσπλαχνου» αδελφού του. Τα γονίδια, η κληρονομικότητα δηλαδή ίδια, η προσφορά γνώσης από τον ίδιο πατέρα η ίδια. Και φυσικά όλα αυτά στον τελειότερο βαθμό μιας που ο Πατέρας δεν ήταν κάποιος τυχαίος άνθρωπος αλλά ο ίδιος ο Θεός.
Η μεγάλη διαφορά της συμπεριφοράς έγκειται στον τρόπο που ο κάθε γιος έκανε χρήση του αυτεξουσίου του, της ελευθερίας δηλαδή που μας έδωσε ο Θεός σε κάθε στιγμή της ζωής μας να επιλέγουμε το θέλημά μας. Ένα θέλημα όμως το οποίο σε κάθε περίπτωση πρέπει να συμπλέει, να συντονίζεται, να ταυτίζεται με το θέλημα Εκείνου. Γιατί, το καλό μας δεν το γνωρίζουμε εμείς, αλλά μόνο Εκείνος. Γι’ αυτό άλλωστε λέμε στην Προσευχή μας «……..γενηθήτω το θέλημά Σου….». Εκείνος μόνο ξέρει ποιο είναι το «καλό» για τη δική μας ξεχωριστή και ανεπανάληπτη μέσα στα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που έχουν ενοικήσει, ενοικούν και θα εξακολουθούν να ενοικούν στον πλανήτη μας, προσωπικότητα. Είναι πολύ καλό να κάνουμε όνειρα, να έχουμε στόχους. Άλλωστε απαιτεί από εμάς αγώνα διαρκή, μιας που ανάβαση είναι η ζωή, ένας δύσβατος Γολγοθάς και Αυτός θα μας καθοδηγεί στην καλύτερη πάντα για μας κατεύθυνση.
Γιατί αλλοίμονο κάθε φορά που πηγαίνουμε στο γιατρό να του λέμε και ποιο φάρμακο θα μας χορηγήσει να γίνουμε καλά. Εκείνος ως γιατρός αφού ξέρει, πόσο μάλλον ο μέγας Ιατρός ψυχής και σώματος για να μας καθοδηγήσει ορθά.
Όμως σε κάθε περίπτωση δεν κόπτει και το δικό μας θέλημα. Βλέπεις, την μισή του περιουσία έδωσε προγνωρίζοντας, ως Θεός, ότι θα την διαλύσει και θα κυλιστεί στον βούρκο μαζί με τα γουρούνια. Όμως δεν έκανε πίσω, δεν του στέρησε την ελευθερία της επιλογής, την ελευθερία της δοκιμής. Δεν τον κλείδωσε στο σπίτι απαγορεύοντάς του να κάνει πράξη το παράτολμο – παράλογο σχέδιό του. Τον άφησε να κάνει το δικό του, αλλά πάντα στεκόταν στο κατώφλι και τον περίμενε. Πάντα κοίταζε μακριά στον δρόμο μήπως και δει την φιγούρα του. Αυτός του είχε δώσει ό,τι πίστευε ότι χρειαζόταν ως εφόδιο ζωής, όπως άλλωστε και στον άλλο γιο του.
Ούτε έτρεξε από πίσω του, σκιά του, να δει τι κάνει, πόσο χαμηλά έχει πέσει. Και μην ξεχνάμε ήταν πλούσιος και είχε την δυνατότητα, ακόμη και να «λειάνει» κρυφά το έδαφος που γύρω πατεί. Τον άφησε μόνο του να διαχειριστεί τον εαυτό του και την περιουσία του, για την οποία μάλλον καθόλου δεν κόπιασε. Το μόνο που έκανε ήταν να τον περιμένει, ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΕΝΟΣ. Και η Προσευχή του είχε αποτέλεσμα. Ήρθε λέει στα συγκαλά του και επέστρεψε και πάλι στην αγκαλιά Του.
Πολλές φορές εκείνο που πρέπει εμάς ως γονείς να μας προβληματίσει περισσότερο δεν είναι η συμπεριφορά του «άσωτου» γιού μας ή της κόρης μας, αλλά ο καθωσπρεπισμός ο δικός μας. Η συμπεριφορά του άλλου του γιού μας ή της κόρης μας, του εργατικού, πλην όμως άκαρδου και ζηλιάρη. Τα ίδια είχε δώσει ως πατέρας και στα δύο παιδιά. Μόρφωση, ρούχα, διασκέδαση και πολλά άλλα, όπως και σεις αναφέρετε για τα δικά σας παιδιά. Τι στραβό έκανε και βλέπει μια διαφορετική συμπεριφορά που εκδηλώθηκε με την επάνοδο του αδελφού του στο σπίτι. Ενώ έπρεπε και εκείνος όπως και ο πατέρας του να χαρεί, εντούτοις παρουσίασε μια ζηλότυπη, πλην όμως λογική κατά τα ανθρώπινα μέτρα συμπεριφορά. Γιατί απλά λειτούργησε όπως λειτουργούμε δυστυχώς εμείς οι περισσότεροι. Ενήργησε με τη λογική, μια στείρα λογική που επέβαλε ότι όταν κάποιος πέφτει πρέπει να τιμωρείται για να μην το ξανακάνει. Όμως η ορθόδοξη θέση, η θέση που υπαγορεύει η αγάπη, είναι τελείως διαφορετική. Η κάθε πτώση, το κύλισμα στο βούρκο είναι αστοχία και απαιτείται φάρμακο και γιατριά για να θεραπευτεί, για να ανανήψει και όχι ποινή ή τιμωρία. Θέλει χέρι βοηθείας να βγει από τον βούρκο και περιποίηση των πληγών του. Μάλιστα όσες φορές και αν εκδηλωθεί η πτώση αυτή μπορεί να γιατρευτεί!!!!!
Θα ήθελα να συνοψίσω λέγοντας τα ακόλουθα. Η προσέγγιση των παιδιών μας μπορεί, λόγω φόρτου εργασία, οικονομικών ή πάσης άλλης φύσεως προβλημάτων να μην είναι αυτή που ίσως να θέλαμε. Δεν γεννηθήκαμε, ούτε σπουδάσαμε να ήμαστε γονείς. Άλλωστε με το παραπάνω παράδειγμα διαφάνηκε ξεκάθαρα ότι ο Πατέρας, ο ίδιος ο ΘΕΟΣ δεν μπορεί να είχε κάνει λάθος κατά την «διαπαιδαγώγηση» των παιδιών του. Και όμως έφυγε πρόωρα ο «άσωτος» από κοντά του, ενώ παρουσίασε μια ζηλότυπη και απάνθρωπη συμπεριφορά σε βάρος του αδελφού του ο άλλος του γιός. Ενώ αρχικά «ασθένησε» ο πρώτος φεύγοντας μακριά, εντούτοις επέστρεψε. Και ενώ ο άλλος γιος παρουσίαζε μια υγιή και έντιμη συμπεριφορά ξαφνικά μεταστράφηκε και εκδηλώθηκε ως βίαιη και απάνθρωπη. Οι αλλαγές είναι σύμφυτες στη ζωή του ανθρώπου, οι πτώσεις και οι εγέρσεις καθημερινό σχεδόν φαινόμενο προσδιορίζοντας την αστάθεια του χαρακτήρα μας.
Οι Πατέρες λένε ότι, όταν εμείς ως γονείς δεν μπορούμε να πούμε με τον τρόπο που πρέπει κάτι στα παιδιά μας να το λέμε στους Αγίους μας και ιδιαίτερα εσείς οι μάνες στην Παναγία μας. Εκείνοι ξέρουν πώς θα το «σφυρίξουν» στο αυτί τους. Δεν είναι τι θα πούμε σε κάποιον, αλλά ο τρόπος που θα το πούμε. Με διαφορετικό τρόπο εμείς ως γονείς, με διαφορετικό κάποιος συγγενής ή φίλος μας και τελείως διαφορετικό τα χαριτόβρυτα εκείνα πρόσωπα. Τέλος στον ίδιο τον ΧΡΙΣΤΟ μας να απευθυνόμαστε, ζητώντας Του να κάνει ό,τι είναι καλό για αυτά και όχι αυτό που θέλει εκείνο ή ακόμη πολλές φορές εμείς οι ίδιοι. Να μην του υποδεικνύουμε δηλαδή τί να κάνει. Είναι σαν να υποδεικνύουμε στον γιατρό τί φάρμακο θα μας δώσει και ποια χρονικά διαστήματα θα το παίρνουμε.
Αγαπητή Π.Μ.
Να είστε χαρούμενη ότι πράξατε το καθήκον σας, αν ως μητέρα ασχοληθήκατε μαζί τους κατά τη νεανική τους ηλικία. Αν όχι και πάλι δεν χάθηκε ο χρόνος. Αρχίστε από τώρα την προσευχή για «επάνοδο» του γιού ή της κόρης σας. Να είστε βέβαιη ότι τα λόγια μιας μάνας, ενός πατέρα όταν βγαίνουν από την καρδιά του και όχι από το μυαλό του τα ακούει ο Πατέρας μας. Γιατί και Αυτός, ως πατέρας, γνωρίζει από «ζαβολιές» των παιδιών του. Γιατί ό,τι και να κάνουν αυτά τα ζημιάρικα παιδιά, όσο και να κυλιστούν στον βούρκο, όσο χαμηλά και να φτάσουν πάντα τα παιδιά μας θα είναι. Γιατί το αγιολόγιο της Εκκλησίας μας κοσμείτε και από τέτοια πρόσωπα. Ληστές, τελώνες, πόρνες, μοιχοί και πολλοί άλλοι «περιθωριακοί», «φιγουράρουν» δίπλα σε παρθένους-ες, μάρτυρες και δικαίους.
Γιατί τέλος η τελευταία μας Πατρίδα, η τελευταία μας κατοικία, ο Παράδεισος είναι ο πολύχρωμος εκείνος κήπος που περιλαμβάνει κάθε λογής άνθρωπο, κάθε λογής ιδιαίτερη και παράξενη συμπεριφοράς. Είναι γεμάτος από όλους αυτούς που εμείς οι «καθαροί» σε αυτή τη ζωή, με πωρωμένη συνείδηση, χαρακτηρίζουμε ως «μιάσματα» βάζοντας στον καθένα από αυτούς και μια διαφορετική ταμπέλα. Ξεχνάμε όμως ότι αυτοί πήραν το στεφάνι της Δόξας, ενώ εμείς με τον καθωσπρεπισμό και την περηφάνια μας το έχουμε ήδη χάσει………………..
Ι.Ι.Τ.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Μη διστάσετε να προσθέσετε σχόλια στο δημοσίευμα που σας ενδιαφέρει.
Η εφημερίδα karatzova.com ενθαρρύνει τη δημόσια έκφραση των αναγνωστών της εφόσον τηρούνται οι βασικοί κανόνες δημοσιότητας που ορίζουν οι ελληνικοί νόμοι. Τα σχόλια εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή.