Ας εξηγήσουμε όμως καλύτερα. Η μελέτη έγινε από τον Νικ Γουλφίγκερ, κοινωνιολόγο στο Πανεπιστήμιο της Γιούτα και δημοσιεύτηκε στο Ινστιτούτο Οικογένειας. Η μελέτη δείχνει πως οι άνθρωποι που παντρεύονται μεταξύ 28 και 32 ετών δεν χωρίζουν, τουλάχιστον τα επόμενα χρόνια. Οι κοινωνιολόγοι μέχρι πρότινος πίστευαν ότι η μεγαλύτερη αναμονή για το κατάλληλο ταίρι οδηγούσε σε μεγαλύτερη σταθερότητα και πως δεν υπήρχε συγκεκριμένη ηλικία για να αποφασίσει κάποιος να παντρευτεί.
Ο Γόλφινγκερ ανάλυσε στοιχεία από το 2006 έως το 2010 και από το 2011 έως το 2013 από την Εθνική Έρευνα Οικογενειακής Ανάπτυξης. Εντόπισε μια ανάποδη καμπύλη. «Οι πιθανότητες διαζυγίου μειώνονται καθώς μεγαλώνεις από την εφηβεία μέχρι τα τέλη των 20 και τις αρχές της ηλικίας των 30» γράφει. «Στη συνέχεια, οι πιθανότητες διαζυγίου ανεβαίνουν και πάλι όσο μεγαλώνουν οι άνθρωποι μέχρι τις αρχές των 40» Για κάθε έτος μετά τα 32, η πιθανότητα διαζυγίου ανεβαίνει κατά περίπου 5%, αναφέρει η μελέτη.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που κάποιος θα πρέπει να αποφασίσει να παντρευτεί στα τέλη της ηλικίας των 20 και των αρχών των 30: Οι άνθρωποι είναι αρκετά μεγάλοι για να καταλάβουν αν πραγματικά ταιριάζουν με κάποιον ή αν απλά έχουν «τυφλωθεί» από τις ορμόνες. Έχουν ήδη προβεί σε σημαντικές επιλογές ζωής και έχουν αναλάβει κάποιες ευθύνες. Και η οικονομική τους κατάσταση μπορεί να είναι τέτοια ώστε να μπορούν να στηρίξουν το σύντροφό τους σε περίπτωση ανάγκης.
Από την άλλη πλευρά, δεν είναι και τόσο μεγάλοι σε ηλικία και είναι αρκετά πρόθυμοι (και όχι τόσο παράξενοι) να κάνουν τις μυριάδες των μικρών προσαρμογών στις συνήθειές τους και τον τρόπο ζωή τους που απαιτεί ο γάμος. Πιθανότατα δεν έχουν δεν έχουν ήδη πρώην συζύγους ή παιδιά με τα οποία θα πρέπει να μοιράζονται το χρόνο τους, τους οικονομικούς πόρους τους και την πίστη τους.
Ο Γόλφινγκερ τονίζει πως η καμπύλη είναι η ίδια «ακόμη και μετά τον έλεγχο του φύλου των ερωτώμενων, τη φυλή, τη δομή της οικογενειακής προέλευσης, της ηλικίας κατά τον χρόνο της έρευνας, της εκπαίδευσης, των θρησκευτικών πεποιθήσεων και της σεξουαλικής ιστορίας καθώς και από την περιοχή στην οποία ζουν».
Την ίδια ώρα, άλλοι κοινωνιολόγοι που ασχολούνται με το ίδιο θέμα, έσπευσαν να εκφράσουν τις αμφιβολίες τους. Ο Φίλιπ Κοέν του Πανεπιστημίου του Μέριλαντ, χρησιμοποιώντας ένα διαφορετικό σύνολο δεδομένων, από την Έρευνα της Αμερικανικής Κοινότητας, διαπίστωσε πως όσο μεγαλώνει κανείς δεν σημαίνει ότι και ο γάμος του θα έχει λιγότερες πιθανότητες επιβίωσης. Σύμφωνα με την ανάλυσή του, η τέλεια ηλικία για να παντρευτεί κανείς, αν δεν θέλει να πάρει διαζύγιο, είναι τα 45-49, η οποία, όπως σημειώνει, είναι η καλύτερη γιατί οι άνθρωποι δεν πρέπει να παίρνουν αποφάσεις ζωής βασισμένοι σε στατιστικές αναλύσεις από το διαδίκτυο.
Η αλήθεια είναι όμως η εξής: Το διαζύγιο είναι ένα δύσκολο κοινωνικό πρότυπο για καταμέτρηση. Πολλά κράτη αρνούνται να συλλέξουν δεδομένα σχετικά με αυτό. Και δεδομένου ότι ένας αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων επιλέγουν να ζήσουν μαζί χωρίς να πάρουν την έγκριση του κράτους, η καταμέτρηση των διαζυγίων γίνεται όλο και λιγότερο χρήσιμη ως τρόπος μέτρησης της οικογενειακής δομής.
Παρόλα αυτά, υπάρχουν μερικές κοινά στοιχεία στις έρευνες: Τα χρήματα αλλά και ένα πτυχίο πανεπιστημίου μειώνουν τις πιθανότητες διαζυγίου, όπως επίσης και ο αρραβώνας πριν την συγκατοίκηση καθώς και η απόκτηση παιδιών μετά το γάμο.
Πηγή: Time
σήμερα οι γυναίκες έχουν πολλές απαιτήσεις.Μάλλον υπερβολικές.Και δυστυχώς μεγαλώσαμε εμείς οι άνδρες με μητέρες που δεν είχαν Καθόλου απαιτήσεις.Και τώρα μας φαίνεται παράξενο αυτο που βλέπουμε απ τις γυναίκες-κοπέλες μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή