Του Γιάννη Πετρόπουλου
-Τι είναι η πληγή;
-Κάτι που τρέχει αίμα.
-Και πώς κλείνει;
-Με θεραπεία.
-Και ποια είναι η θεραπεία.
-Η ενδεδειγμένη.
-Στην ψυχή ισχύει το ίδιο!
-Για την ψυχή το φάρμακο θα το πουν οι ειδικοί.
-Α!!!!
-Για την Ράτσα!
-Για σκυλιά μιλάμε!
-Όχι καλέ μου άνθρωπε.
-Τότε!
-Στην πόλη που ζω, τη λέξη ράτσα την ακούω σαράντα χρόνια!
-Ποια πόλη είναι αυτή;
-Τα Γιαννιτσά. Άλλη ΔΕΝ υπάρχει σε όλον τον ντουνιά.
ΜΟΥ ΔΙΝΕΙ δύναμη η γραφή (κατέχω τα στρατιωτάκια της και όσο μπορώ τα κουμαντάρω), αν και δεν είναι εύκολο, κινδυνεύεις με αστοχίες να γελοιοποιηθείς και πολλές φορές να μπεις χωρίς περίσκεψη σε πράγματα αλαζονικά ή μιαρά εν αγνοία σου ή από βλακεία. Αν είσαι της σχολής του Φαίνεσθε, τότε μπαίνεις κατευθείαν στο στόχαστρο του Αριστοφάνη ή του Χάρυ Κλυν (μας λείπουν, το γράψαμε). Αν είσαι της σχολής του Είναι κινδυνεύεις να γίνεις γραφικός σαν εκείνον τον στοχαστή που γύρευε άνθρωπο με το φανάρι. Ζόρικα πράγματα συμπολίτες.
Δεν υπάρχει πόλη στην Ελλάδα σαν τα Γιαννιτσά. Όχι από “εξωτική ομορφιά”, όσο το ότι ΕΓΚΥΒΩΤΙΖΕΙ στα σπλάχνα της όλες τις φυλές του ελληνισμού. Δεν Υπάρχει άλλη πόλη “καθάπασαν την επικράτειαν” όπως θα έλεγαν οι ακροδεξιοί με τέτοιο πλούτο ελληνισμού όσο αναφορά τη φυλή μας. Αν λίγο πολύ έχετε βγει από τα τείχη της πόλης θα το διαπιστώσατε. Και μιλούμε για τη Μακεδονία. Οι άλλες γειτονιές της πατρίδας δεν το γνωρίζουν αυτό το πράγμα. Αλλάζεις γειτονιά στην πόλη και αλλάζουν πολλά πράγματα. Όχι κατά ΑΝΑΓΚΗ στο χειρότερο. Tι ευλογία είναι αυτή! Η μοναδική πόλη στην επικράτεια όπου αλλάζεις γειτονιά και αλλάζει το ηχόχρωμα στο αυτί σου. Τώρα θα μου πεις πονηρέ, εδώ αλλάζεις βουνό στην πατρίδα και αλλάζει τελείως το ηχόχρωμα, λες και αυτή η μικρή χώρα, αλλά απέραντη σε έκταση χρόνου κάνει “πλάκα” με τις μουσικές. Αν μπορούσα να χωρέσω τη Δόμνα Σαμίου σε ένα άρθρο θα το έκανα, αλλά αυτό θα ήταν ύβρις στην τεράστια παράδοση. Δεν γράφω λογοτεχνία συμπατριώτες. Έτσι είναι. Κοιτάξτε δίπλα σας τις πόλεις που είναι και βρείτε ομοιότητες με τα Γιαννιτσά. Δεν υπάρχουν.
Αν ήμουν από τα Γιαννιτσά ΔΕΝ θα τολμούσα να το γράψω αυτό το άρθρο. Γνώρισα πολλούς ανθρώπους στην πόλη που είχαν και τη γνώση και το θάρρος και το θράσος να το κάνουν. Εγώ έχω και το θράσος και τη γνώση και είμαι στην πόλη σαράντα χρόνια και έχω τη δύναμη να πω τη γνώμη μου και δεν έχω σποριά από ΔΩ και γιατί την πόλη την αγαπώ και δεν θέλω να φύγω μεθαύριο έχοντας πάντα στο νου μου την “Πόλις” του Καβάφη. Και επειδή η αγάπη έχει νόημα όταν είναι ανταποδοτική, θέλω αυτήν την αγάπη να την υπερασπιστώ. Ο άνθρωπος και ο τόπος του είναι σχέση ερωτική. Αν δεν είναι, δεν υπάρχει σχέση, δεν υπάρχει τίποτα.
Διαβάζοντας την Ασκητική του Καζαντζάκη, όπως και πολλές Ασκητικές άλλων στοχαστών ανά τον κόσμο διαπιστώνει κανείς πόσο μεγάλη τανάλια είναι η “Ράτσα”, η “φυλή”, ή οι “ρίζες”. Ναι, είναι μεγάλη τανάλια. Ήταν. Μέχρι να γίνουμε Εθνικό Κράτος έπαιξαν τον ρόλο τους, άλλοτε πετυχημένα κι άλλοτε άστοχα. Σήμερα ΔΕΝ έχει κανένα νόημα. Ο Νίκος Καζαντζάκης, ο δικός μας άνθρωπος το λέει ξεκάθαρα σε ένα κείμενο γραμμένο πριν εκατό χρόνια. Σε ένα, έτσι κι αλλιώς “πολυπολιτισμικό”, κόσμο, να υπερασπίζεσαι τη ράτσα σου ή είσαι ηλίθιος ή ανιστόρητος. Το ποίημα το είπε η ανθρωπότητα, μπερδευτήκαμε χωρίς να το θέλουμε. Αυτά για τον κόσμο. Καπιταλισμός, κομμουνισμός, φασισμός, μαλλιά κουβάρια. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Εμείς γράφουμε για την πόλη μας. Το κέντρο του δήμου. Εμείς θα “διαχειριστούμε” τα του οίκου μας. Και τι σπίτι! Πιο πλούσιο ΔΕΝ υπάρχει. Πώς!
Όταν προκηρύσσονται αυτοδιοικητικές εκλογές θα κατεβαίνουμε στις εκλογές με έναν συνδυασμό με ΟΛΕΣ τις φυλές του ελληνισμού που κατοικούν στην πόλη. Το πώς θα καταρτίζεται ο συνδυασμός θα το κρίνουμε εμείς με μεγάλες, πολύωρες, φασαριόζικες συνελεύσεις. Να θυμηθούμε συμπολίτες και την εκκλησιά του δήμου. Δικό μας πράμα είναι κι αυτό, όπως δικό μας πράγμα είναι και ο εξοστρακισμός. Οι επικίνδυνοι “εκτός” πόλης. Και τα πολιτικά κόμματα! Στα Γιαννιτσά ΔΕΝ τα κατάφεραν. Απέτυχαν. ΕΜΕΙΣ θα βγάλουμε άκρη, γιατί δεν θα μείνουμε στα λάθη του παρελθόντος. Πόλεις που επενδύουν σε “λάθη”, άλλων ή δικά τους, μόνο μέσα από τα λάθη μπορούν να δικαιωθούν! Μα, υπάρχει και το σωστό να μην το δούμε! Έχει και η άκρη την μέση της είπαμε, όπως και θέλει μανίκι το νερό για να σου το φορέσουν. Τα Γιαννιτσά έχουν μια ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΑ και πρέπει η πόλη να επενδύσει σε αυτήν.
Η πόλη των Γιαννιτσών “βαρέθηκε”, εξευτελιστικά συνθήματα όπως “Τάνο κι ας πετάνω”, “πόντιος και με ένα μάτι”, “λιάγκραβος βρομιάρης”, “βουλγαρόφωνος”, “τουρκόφωνος”, και …….αν αρχίσω και γράφω πως μεγάλωσα σε αυτήν την πόλη, δεν θα χωρέσουν οι “αναστοχασμοί”, πάνω στις φυλές της ευλογημένης πόλης. “Ολούρμου”, που λένε και οι συγχωριανοί μου και σε πολλά άλλα χωριά του δήμου.
Ο Ίταλο Καλβίνο γράφει πως μια πόλη για να τιμά τον εαυτό της και τους ανθρώπους της πρέπει να μην ξεχνά, να καταγράφει και να τιμά την ιστορία της. Ακόμα κι ένα πλατάνι που έχει χαραχτεί από κάποιον ερωτευμένο πρέπει να καταγραφεί. Το πλατάνι έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να αποφύγει το χαραγμένο γράμμα. Γιατί να το ξεχάσει η πόλη! Την ιστορία ο νέος άνθρωπος την ακούει ή τη διαβάζει, δεν τη ζει. Εμείς οι παλιοί τη μεταφέρουμε.
Πώς!
Εχθρικά! Συμφιλιωτικά! Οι πολιτιστικοί σύλλογοι πώς το διαμορφώνουν το πράγμα! Ο δήμαρχος! Το επιτελείο του! Αστείο πια έγινε ότι οι Αμπελειές ή το Δαμιανό παίζουν ρυθμιστικό ρόλο στην επιλογή δημάρχου.
Το πλατάνι όμως δεν μπορεί να μιλήσει κι ας ζει δυο και πέντε αιώνες όπως η ελιά. Οι άνθρωποι ΔΕΝ είμαστε πλατάνια είτε είμαστε από τα Γιαννιτσά είτε από το Ακαπούλκο. Δεν προλαβαίνουμε να μεταβιβάσουμε την εξυπνάδα μας ή τη βλακεία μας και μας πιάνει πανικός. “Πόντιος δήμαρχος! Ωιμέ!”. “Ντόπιος δήμαρχος! Μπρεεεε!”. “Θρακιώτ!!!”. “Έ, αυτό να δούμε κι ας …”. “Τουρκόφωνο!”. “Αχ, ογλούμ, αυτά τα πράγματα δεν γίνονται”.
Εκατό χρόνια μετά την επανένωση με τον κεντρικό κορμό της πατρίδας και στα Γιαννιτσά το καντήλι της ράτσας καλά κρατεί. Λες και μιλούμε για σκύλους. Το δώσαμε το δικαίωμα. Κάποτε πρέπει να το πάρουμε πίσω.
Τώρα που έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ δυο “ίδης” τι κάνουμε! Τον ρόλο “λένε” θα τον παίξουν οι “ντόπιοι”. Τι ρόλο θα παίξουν! Και να η ΙΣΤΟΡΙΑ. Ποιανού υποψήφιου η οικογένεια “έπαιξε” κάποιο ρόλο! Θα βγει το παρελθόν στο μεϊντάνι! Ποια οικογένεια και τι! Κάτω από το τραπέζι…θα κινηθούν πράγματα και άλλα τέτοια λες και μιλούμε για χρηματιστήριο. Λέτε να είναι! Τα στοιχήματα που παίζονται τα ξέρω. Όπως ξέρω και το χρηματιστήριο την εποχή του Παπαντωνίου. Ε, ρε γλέντια! Πόσοι καταστράφηκαν! Αν πήγε εκεί η αυτοδιοίκηση, ε, τότε σηκώνω τα χέρια και αποσύρω τα στρατιωτάκια της γραφής από την πολιτική.
Κανείς από τους δυο υποψήφιους δεν έχει κυβερνήσει για να τους κρίνουμε από το έργο τους. Αν βάλουμε την ηλικία σαν κριτήριο, ε, δεν μιλούμε για αγώνα αντοχής, αν κι εδώ που τα λέμε ο ένας Στάθης από τους δυο το έχει το πράμα. Θα μπουν ρυθμιστές οι Καππαδόκες! Ο σύλλογος Κρητών! Η βαρεμάρα μας! Ο πονοκέφαλος που τυχόν θα έχουμε την ερχόμενη Κυριακή! Θα το παίξουμε στα ζάρια! Θα επικαλεστούμε το θεό! Θέλουμε να επιμείνουμε στη Ράτσα! Θέλουμε να μείνουμε στο ρετσινόλαδο και τη ζωστήρα! Στην προσφυγιά! Θέλουμε να εμπαίζουμε στα “ογλου”, και στα τσιφτετέλια!
Θέλουμε αυτήν την ΕΥΛΟΓΙΑ που έχει η πόλη να την κάνουμε αυτοκόλλητη με τη βλακεία μας! Τι θέλουμε γαμώτο! Κι ως πότε!
“Μια πόλη τις διαβάζει τις πληγές της, βάζει ιώδιο και τις επουλώνει. Αυτές που δεν μπορούν να κλείσουν, (γιατί υπάρχουν και τέτοιες πληγές που δεν μπορούν να κλείσουν), οι δωσίλογοι σε μια πόλη δεν μπορούν να έχουν “συγχώριο”, είναι κατάρα από γενιά σε γενιά, αυτοί μπορούν να απομονωθούν. Η πόλη από τη σύσταση της ΔΕΝ είναι συντηρητική. Δεν επιμένει στη ΡΑΤΣΑ. Οι πολίτες διαβάζουν και την ιστορία της και την ιδιαιτερότητά της. Και η λογοτεχνία ΔΕΝ είναι πολυτέλεια. Είναι ΑΝΑΓΚΗ”.
Κάποτε πρέπει να μιλήσουμε για πολιτική σε αυτήν την πόλη. Είπαμε! Ο άνθρωπος είναι ον ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΝ και ΠΟΛΙΤΙΚΟΝ.
Κάποτε πρέπει να μιλήσουμε για πολιτική σε αυτήν την πόλη. Είπαμε! Ο άνθρωπος είναι ον ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΝ και ΠΟΛΙΤΙΚΟΝ.
Blogger Comment
Facebook Comment