Σύλλογος Παραπληγικών Πέλλας (Σ.Πα.ΠΕ.) για την 3η Δεκεμβρίου: «Η ισότητα δεν είναι μια μέρα – είναι ολόκληρη η ζωή μας»

Για την  3η Δεκεμβρίου, που είναι Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, ο Σύλλογος Παραπληγικών Πέλλας επιλέγει να μην περιοριστεί σε έναν τυπικό εορτασμό ή μια συμβολική αναφορά. Για εμάς, η συγκεκριμένη ημερομηνία δεν αποτελεί μια γιορτή, αλλά ένα κάλεσμα για αλήθεια, για ανάδειξη της πραγματικότητας, για υπενθύμιση όσων η κοινωνία συχνά ξεχνά ή προσπερνά.
Η αναπηρία δεν εμφανίζεται στις 3 Δεκεμβρίου και εξαφανίζεται στις 4. Είναι μια καθημερινότητα γεμάτη εμπόδια, μάχες, μικρές και μεγάλες νίκες, αλλά και συστηματικές αδικίες που επιμένουν.
Η φετινή μας θέση είναι ξεκάθαρη:
Η ισότητα δεν μπορεί να χωρέσει σε μια μέρα. Η αξιοπρέπεια δεν είναι εποχική. Η συμμετοχή είναι δικαίωμα, όχι υπενθύμιση.
________________________________________
Η «ημέρα» ως υπενθύμιση, όχι ως αναφορά για υποχρέωση απέναντι στα Άτομα με Αναπηρία
Η καθιέρωση της 3ης Δεκεμβρίου από τον ΟΗΕ είχε και εξακολουθεί να έχει αξία:
φέρει στο επίκεντρο τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία, ανοίγει συζητήσεις, κινητοποιεί φορείς.
Ωστόσο, ορισμένες φορές λειτουργεί ως συμβολικό αποκούμπι της κοινωνίας:
μια ημέρα εκδηλώσεων, αναρτήσεων, φωτογραφιών και καλών προθέσεων που δεν φτάνουν για να αλλάξουν τη ζωή μας.
Γιατί η πραγματικότητα, η καθημερινή, αδιάκοπη, επίμονη πραγματικότητα, δείχνει πως:
• Τα εμπόδια υπάρχουν όλο τον χρόνο.
• Η έλλειψη προσβασιμότητας δεν έχει αργίες.
• Η ανεργία για τα άτομα με κινητική αναπηρία δεν σταματά με μία ομιλία.
• Ο αγώνας για σεβασμό, ισότητα και ορατότητα δεν μπαίνει στο ημερολόγιο μόνο για μία μέρα.
Γι’ αυτό και ο Σύλλογος Παραπληγικών Πέλλας επιλέγει να χρησιμοποιήσει την ημέρα αυτή ως εκκίνηση διεκδίκησης, όχι ως τελετουργικό.
________________________________________
Τα καθημερινά προβλήματα – οι αλήθειες που δε χωρούν σε μια ημέρα
Παρακάτω αναδεικνύουμε τα πιο ουσιαστικά και επίμονα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με παραπληγία και κινητικές αναπηρίες στον νομό Πέλλας και γενικότερα στη χώρα:
________________________________________
1. Απαράδεκτη προσβασιμότητα στον δημόσιο χώρο
Παρά τις υποχρεώσεις του κράτους και των δήμων, η πραγματικότητα είναι ότι:
• Πεζοδρόμια κατεστραμμένα, στενά, γεμάτα εμπόδια.
• Ράμπες κατειλημμένες από αυτοκίνητα ή εμπορεύματα.
• Σημεία με μηδενική πρόσβαση: υπηρεσίες, δημόσιες δομές, τράπεζες, ακόμα και ιατρικές μονάδες.
• Ελλιπής προσβασιμότητα στα Κέντρα Κοινότητας και στα ΚΕΠ.
Η πόλη μας, όπως και πολλές άλλες, συχνά δεν είναι φτιαγμένη για όλους.
________________________________________
2. Μετακινήσεις που μοιάζουν με άθλο
Η πρόσβαση σε μεταφορές είναι βασικό δικαίωμα. Όμως:
• Τα μέσα μαζικής μεταφοράς σπάνια διαθέτουν ράμπες.
• Λεωφορεία με ανυψωτικές πλατφόρμες υπάρχουν ελάχιστα.
• Τα ταξί δεν είναι προσαρμοσμένα.
• Τα άτομα με αναπηρία αναγκάζονται να βασίζονται αποκλειστικά σε συγγενείς ή σε ιδιωτικές λύσεις με μεγάλο οικονομικό κόστος.
Η έλλειψη μετακίνησης είναι στην ουσία έλλειψη ελευθερίας.
________________________________________
3. Αντιμετώπιση στις υπηρεσίες – ορατό αλλά αόρατο εμπόδιο
Η αδυναμία των δημόσιων υπηρεσιών να λειτουργήσουν με όρους ισότητας παραμένει:
• Υπηρεσίες χωρίς προσβασιμότητα.
• Αναμονές χωρίς προτεραιότητα.
• Έλλειψη κατάλληλης εκπαίδευσης προσωπικού.
• Γραφειοκρατικές διαδικασίες που απαιτούν επιτόπια παρουσία, δυσκολεύοντας όσους έχουν κινητικά προβλήματα.
________________________________________
4. Ο αγώνας για εργασία
Παρά τη νομοθεσία, τα άτομα με παραπληγία εξακολουθούν να βρίσκονται αντιμέτωπα με:
• Ελάχιστες προσβάσιμες θέσεις εργασίας.
• Προκατάληψη από εργοδότες.
• Έλλειψη προγραμμάτων κατάρτισης προσαρμοσμένων στις ανάγκες μας.
• Περιορισμένη εφαρμογή της ποσόστωσης προσλήψεων στο Δημόσιο.
Η ανεργία στην κοινότητά μας παραμένει δραματικά υψηλή.
________________________________________
5. Ανεπαρκείς παροχές – η αξιοπρέπεια κοστίζει
Το αναπηρικό επίδομα δεν αρκεί ούτε για τις βασικές ανάγκες:
• Παράλυση και κινητικές βλάβες συνεπάγονται μεγάλο οικονομικό βάρος, όπως θεραπείες, εξοπλισμό, αναλώσιμα, ειδικά καθίσματα, επισκευές αμαξιδίων.
• Ο εξοπλισμός συχνά καθυστερεί ή δεν αποζημιώνεται.
• Η σύγχυση με τις επιτροπές ΚΕ.Π.Α. εξακολουθεί να ταλαιπωρεί τα άτομα με αναπηρία.
Η αξιοπρεπής ζωή δεν μπορεί να εξαρτάται από «διεκδικήσεις επιδομάτων», αλλά από κρατική μέριμνα σεβασμού.
________________________________________
6. Ο θεσμός του Προσωπικού Βοηθού – πολλά βήματα ακόμη
Παρότι πρόκειται για κατάκτηση του αναπηρικού κινήματος:
• Η εφαρμογή του θεσμού είναι περιορισμένη.
• Πολλοί παραμένουν εκτός.
• Οι ανάγκες δεν καλύπτονται πλήρως.
Η αυτονομία μας δεν πρέπει να είναι προνόμιο λίγων, αλλά δικαίωμα όλων.
________________________________________
7. Η κοινωνική προκατάληψη – το πιο δύσκολο εμπόδιο
Η μεγαλύτερη μάχη είναι συχνά αόρατη:
• Οίκτος αντί για σεβασμό.
• Φράσεις «δεν μπορεί», «δεν γίνεται», «είναι δύσκολο».
• Αντιλήψεις που θεωρούν την αναπηρία αδυναμία ή «προσωπικό δράμα».
Η αλλαγή νοοτροπίας είναι ίσως το σημαντικότερο βήμα για την πραγματική συμπερίληψη.
________________________________________
Η 3η Δεκεμβρίου ως αφετηρία – ο Σ.Πα.ΠΕ. ως φωνή
Για τον Σύλλογο Παραπληγικών Πέλλας η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία δεν είναι μέρα εορτασμού, αλλά:
• Μέρα κινητοποίησης.
• Μέρα καταγραφής αλήθειας.
• Μέρα υπενθύμισης όσων πρέπει να αλλάξουν.
• Μέρα που δεσμεύει την κοινωνία, την αυτοδιοίκηση και το κράτος.
Θέλουμε μια κοινωνία όπου:
• Η προσβασιμότητα είναι δεδομένη.
• Η εργασία είναι δικαίωμα.
• Η αυτονομία είναι αυτονόητη.
• Η συμμετοχή είναι για όλους.
• Η αναπηρία δεν ορίζει την αξία του ανθρώπου.
________________________________________
Το μήνυμά μας
Η ζωή μας δεν χωρά σε μια μέρα.
Η αξιοπρέπεια δεν περιορίζεται σε μια επέτειο.
Η ισότητα δεν έχει ημερομηνία.
Ο Σύλλογος Παραπληγικών Πέλλας θα συνεχίσει να διεκδικεί, να παλεύει και να απαιτεί όσα οφείλει η κοινωνία σε όλους τους πολίτες της —
μέχρι η 3η Δεκεμβρίου να είναι απλώς μια υπενθύμιση για έναν κόσμο που έγινε πραγματικά προσβάσιμος.

Εκ του Συλλόγου Παραπληγικών Πέλλας 
Σ.Πα.ΠΕ