Περί του Αυτοπροσδιορισμού του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ως Κόμματος Εξουσίας

Έξι χρόνια μετά την άνοδο της Αριστεράς στην Κυβέρνηση και ενάμιση χρόνο από την εγκαθίδρυση στην Ελλάδα ενός ακραιφνούς νεοφιλελευθερισμού εμποτισμένου με ακροδεξιά στοιχεία, έρχεται η ώρα για την ανάδειξη του μελλοντικού προσώπου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. 

Αρχικά με τις νομαρχιακές συνδιασκέψεις και την αναδιοργάνωση του Κόμματος σε τοπικό επίπεδο, τη διαβούλευση και εξαγωγή του νέου προγράμματος σε δεύτερο στάδιο, και τελικά τη σύγκλιση του Συνεδρίου. Διαδικασίες που για διάφορους λόγους, με την πανδημία του Covid-19 τον τελευταίο, έχουν κατά κοινή ομολογία καθυστερήσει αισθητά.  

Σωρεία παραγόντων αιτιολογούν την αποδυνάμωση του Κόμματος από το Γενάρη του ‘15, γνωστοί είναι, δε χρειάζεται να επαναληφθούν. Εν τούτοις, το αποτέλεσμα του Ιουλίου του ‘19, αν και σήμανε μια πολιτική ήττα, ανέδειξε την εμπιστοσύνη της πλατιάς μάζας του προοδευτικού χώρου προς τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Το μέγιστο πρόταγμα από τότε και εφεξής είναι η διεύρυνση του Κόμματος και η συστοίχισή του με τη λαϊκό αίσθημα, με όλες και όλους εκείνους που στήριζαν και στηρίζουν τη μεγάλη Δημοκρατική παράταξη στη χώρα μας. Χωρίς όμως έναν ουσιώδη μετασχηματισμό στις δομές αλλά κυρίως στον τρόπο σκέψης το όλο εγχείρημα δε θα μπορέσει να αποδώσει, οι διαρροές τόσο προς τον «κεντρώο» χώρο όσο και σε άλλους εκφραστές της αριστερής ιδεολογίας θα λειτουργήσουν ως τροχοπέδη στη συλλογική προσπάθεια. Με τυχόν δε ανυπαρξία συγκεκριμένης ιδεολογικής μα συνάμα και ρεαλιστικής θεμελίωσης, η ταύτιση των πλατιών μαζών με το ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ θα αποτύχει –ας μην ξεχνάμε το motto «πήραμε την Κυβέρνηση, αλλά όχι την Εξουσία».

Και εδώ ας παραθέσουμε κάποιους προβληματισμούς. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ να βαδίσει προς μία νέα πορεία με αγκυλώσεις του παρελθόντος; Σαφώς όχι εκτός και αν επιθυμούμε ένα ρόλο θεατή στις εξελίξεις. Δεν είναι λίγοι αυτοί που αμφισβητούν τον τρόπο που προχωράει η διεύρυνση του Κόμματος. Κατανοητοί οι όποιοι προβληματισμοί, κάθε τι νέο προβληματίζει, σίγουρα δεν είναι όλες οι διαθέσεις καλοπροαίρετες. Υπάρχει όμως άλλος δρόμος, πολύ περισσότερο όταν γινόμαστε μάρτυρες μίας τρομερής αναντιστοιχίας ακόμα και του ανεπιτυχούς αποτελέσματος των εκλογών του ’19 με την απογοητευτική απήχησή μας στην Αυτοδιοίκηση, στο Συνδικαλισμό, στους Επαγγελματικούς φορείς, στις Συλλογικότητες; Επιπρόσθετα, και ως κόμμα εξουσίας, οφείλουμε να αποδεχτούμε το ρόλο του σ. Τσίπρα στο Κόμμα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι ένα αρχηγοκεντρικό Κόμμα, αλλά σίγουρα ο ηγετικός ρόλος του Προέδρου δε μπορεί να αμφισβητηθεί, τουναντίον θα πρέπει να ενισχυθεί θεωρώντας τον ως το συνδετικό κρίκο μίας παράταξης με λόγο και στόχευση από τις παρυφές του κεντρώου χώρου έως τις εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Αυτός εξάλλου δεν ήταν πάντα και ο τρόπος λειτουργίας των κομμάτων εξουσίας στη χώρα μας; Είμαστε ίδιοι με αυτούς θα αναρωτηθεί κανείς. Όχι βέβαια, και αυτό ακριβώς είναι το σημείο που πρέπει να εστιάσουμε την ειδοποιό διαφορά μας.

Στο δρόμο μας δε θα πρέπει στιγμή να απομακρυνθούμε από τις βασικές μας αρχές «Δημοκρατία, Αλληλεγγύη, Δικαιοσύνη, Ελευθερία, Ισότητα», θα πρόσθετα και Ανιδιοτέλεια. Ήδη το νέο ριζοσπαστικό και ρεαλιστικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχει τεθεί υπό διαβούλευση και εκφράζει τα παραπάνω. Αλλά το πρόγραμμα δεν αρκεί, σημασία έχουν οι άνθρωποι που θα κληθούν αρχικά να αγωνιστούν για να το μεταλαμπαδεύσουν στον ελληνικό λαό και στη συνέχεια να το υλοποιήσουν. Ας μη φοβόμαστε το νέο, όπως και ας μην αντιδρούμε σε παλαιότερες, δοκιμασμένες, επιτυχημένες όμως, νόρμες που έχουν βέβαια υποστεί τον κατάλληλο μετασχηματισμό.  Και στα ανωτέρω οφείλουμε να προσθέσουμε στη συλλογιστική μας το ότι ενδεχομένως σύντομα θα τεθούμε μπροστά σε μία νέα εκλογική αναμέτρηση.

Και τι μέλλει γενέσθαι τώρα; Μέσω των Νομαρχιακών Συνδιασκέψεων λαμβάνει χώρα η αρχική και σε επίπεδο βάσης αναδιοργάνωση του Κόμματος με απαραίτητη τη στοιχειοθέτηση ενός δομικού μετασχηματισμού σε πρόσωπα μα και σε ρητορική όπως και αντιλήψεις. Και έπεται συνέχεια... Και σε αυτή την πορεία να μην παραβλέψουμε την ιστορική εξέλιξη του Προοδευτικού Δημοκρατικού χώρου στην πατρίδα μας. Ας θυμηθούμε το ΕΑΜ. Ας ανατρέξουμε στην ΕΔΑ μα και την «Ένωσις Κέντρου» του Γ. Παπανδρέου. Ας μην παραβλέψουμε τον Ανδρ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ του ‘81. Το παρόν; Το ‘15 ο Αλ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ έσωσαν την Ελλάδα από έναν οικονομικό, και όχι μόνο, Αρμαγεδδών. Όλα δείχνουν πως θα ξανακληθούμε να πράξουμε παρόμοια. Και αυτή τη φορά απαιτητό όχι μόνο να σώσουμε την πατρίδα μας μα και να την αλλάξουμε.

Κώστας Μπαλτζής

Μέλος Διευρυμένης Ν.Ε. ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ  ν. Πέλλας