Μανιφέστο για την πιο αυθαίρετη λέξη των αιώνων
Σεφέρης
Ένα σημείο, ένα σημείο.
Ελύτης
1. Λαός ήταν και είναι αυτός που σε καιρό πολέμου γεμίζει τα χαρακώματα και ενίοτε, αν το φέρει η τύχη ή η ατυχία, και κάποιους επώνυμους αξιωματικούς που παραχώνονται σε αυτά και η Ιστορία τους ξεθάβει και πολλές φορές τους χαράσσει επί τιμή και σε οδούς πόλεων, κωμοπόλεων, ακόμα και χωριών. Για τους άλλους υπάρχει το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου. Είναι πολλοί βλέπετε, τι να κάνουν, μιλιούνια ο λαός.
2. Λαός ήταν και είναι αυτός που γεμίζει με δυσκολία το καλάθι για το καθημερινό ταγίνι και υπερασπίζεται με σθένος τους χορτάτους που κάνουν τα πάντα για το μισογεμάτο, μισοάδειο καλάθι του, ας είναι καλά ο Γεωργιάδης, λένε, που τα φροντίζει όλα αυτά.
3. Λαός ήταν και είναι αυτός που έχει το νου του στην “κοιλιά” και αφήνει ανενεργή ολόκληρη ποίηση τριών χιλιάδων χρόνων εκτός κοιλιάς και εκτός εγκεφάλου, που, αν κάνεις το λάθος και πεις πόσα γραμμάρια ποίηση ζυγίζει ο Σολωμός, υπάρχει κίνδυνος να σου στείλουν τον μπόγια ή ένα κιλό ψάρι για να φας και να το βουλώσεις. Ο Χάρυ Κλυνν, αλλιώς θα το έλεγε και αλλιώς θα γελούσε, αλλά είπαμε, ο λαός!!!
4. Λαός ήταν και είναι αυτός, που, ότι λέει το ΚΚΕ για την έννοια λαό, μόνο αυτό δεν είναι.
5. Λαός είναι αυτός, που, ότι λέει ο Βελόπουλος, η Νίκη, οι Σπάρταν, για την έννοια λαός, μόνο αυτό δεν είναι.
6. Λαός είναι……δεν θα σας κουράσω, τω Θεώ δόξα, υπάρχουν τόσα κόμματα στο κοινοβούλιο που ……. Στην κυρία Κωνσταντοπούλου όμως σηκώνω τα χέρια. Αν ζούσε ο Σεφέρης, θα την ενέτασσε στο ποίημά του "ο Τελευταίος Σταθμός" κι εκεί που γράφει … “οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά”, θα έγραφε , “οι ήρωες προχωρούν στα κοινοβουλευτικά έδρανα όπως η κυρία Κωνσταντοπούλου”. Οι νεότεροι δεν το ξέρουν, εμείς οι λίγο παλαιότεροι ξέρουμε ποιανού κόρη είναι και τι λαχτάρα τραβήξαμε κάποτε αν θα μπει ή δεν θα μπει στη Βουλή ο Συνασπισμός της ….προόδου και της …..Θεέ και κύριε…..για ένα πουκάμισο αδειανό για μια Κωνσταντοπούλου……
7. Λαός ήταν και είναι αυτός που περνά έξω από ένα βιβλιοπωλείο και διστάζει να μπει μέσα γιατί δεν ξέρει τι να κάνει. Λαός όμως είναι και αυτός που ξέρει πολύ καλά τι είναι ένα βιβλιοπωλείο και όταν μπει μέσα έχει το στόχο του, είναι πολλοί αυτοί που δεν διαβάζουν, οπότε, καταλαβαίνετε το στίχο του Ελύτη, ετούτο το καράβι έχει λοστρόμο αθώο, ναύτη πονηρό…. κάποιοι ξέρουν τι είναι εξώφυλλο και τι οπισθόφυλλο και τα αξιοποιούν αναλόγως και τα λοιπά και τα λοιπά…..
8. Λαός ήταν και είναι αυτός που εκτός από την κοιλιά δεν έχει και με πολλά πράγματα να νοιαστεί, γιατί αφήνει κάποιους άλλους να νοιαστούν γι’ αυτόν και όχι βέβαια με το αζημίωτο, "νηστικό αρκούδι δε χορεύει", λέει, κάτι θα ξέρει ο λαός για να το λέει, εξάλλου υπάρχει και η πανάρχαια ρήση που έχει εγγραφεί στην παράδοση, όσα λιγότερα ξέρεις, τόσο το καλύτερο. Άλλο όμως έγραψε ο Μαρξ.
9. Λαός ήταν και είναι αυτός που του δείχνεις με το δάχτυλο την πανσέληνο κι αυτός εμμονικά κοιτά το δάχτυλο. Στην ταινία Αmelie, η ηρωίδα ακόμα γελά μαζί μας.
10. Λαός ήταν και είναι αυτός που όταν ανατέλλει ο ήλιος, βρίζει Θεούς και δαίμονες γιατί τον ξύπνησαν νωρίς για το άγιο μεροκάματο. Αχ! θείο Βασίλη Πετρόπουλε από τη Φιλώτεια, πόσο δίκιο είχες, πόσο γαμώτο! “Βγαίνει ο ήλιος Γιάννη μου σε μέρα ασυννέφιαστη κι ο άνθρωπος πάει στην εργασία του συννεφιασμένος και βρίζει κι από πάνω το μεροκάματό του, σιχτίρ, λαός είναι αυτός;”. Αυτός είναι συμπολίτες, γερνάω και μαθαίνω, γερνάω και μελετώ, γερνάω και κάνω αγώνα μέσα μου και έξω μου να μην είμαι λαός, να είμαι πολίτης, όχι λαός, όχι γλείφτης, όχι οπαδός, όχι να νιώθω την ευλογημένη βροχή πάνω μου κι εγώ να λέω ψιχαλίζει, όχι, δύσκολο πράγμα, όχι όμως ακατόρθωτο.
11. Λαός ήταν και είναι αυτός που υποτάσσεται πανεύκολα στους Τριάντα Τύραννους στα αρχαία χρόνια και στα νεότερα χρόνια σιγοτραγουδά μέσα του και έξω του ….Α, ρε Γιώργη Παπαδόπουλε….. Ο βούρδουλας ανέκαθεν άρεσε σε αυτό που λέμε "λαό", αλλά σε ξένη πλάτη. Τα σκατά να τα μαζεύει ο άλλος και το χιόνι από το πεζοδρόμιο και την καμένη λάμπα στους οδοδείκτες να την αλλάξει ο άλλος και όταν πάει η σκούπα κατά λάθος στο διάδρομο της πολυκατοικίας λέει πως δεν είναι δικός μου χώρος, ας τον καθαρίσει αυτή ή αυτός που είναι ταγμένος και τα λοιπά και τα λοιπά. Λαός είναι αυτός που μπερδεύει τα δημόσια και τα ιδιωτικά σε τέτοιο σημείο που πολύ εύκολα στο FB να γελοιοποιείται χωρίς να το αντιληφθεί.
12. Λαός ήταν και είναι στον ελλαδικό χώρο, (για τον τόπο μου μιλώ, τι λαός είναι ο εγγλέζικος δεν ξέρω, ούτε κι αυτοί που ζουν και εργάζονται εκεί, οι ξένοι, το γνωρίζουν. Μια γεύση παίρνουν και μερικά σχόλια μπορούν να κάνουν, εγώ μιλώ για το λαό που βιώνω), αυτός που θαυμάζει εύκολα τους άλλους λαούς επειδή βρήκαν έναν τρόπο να μαζεύουν τα σκουπίδια από τα σπίτια τους κι από το δρόμο κι όταν βρει ευκαιρία, ο δικός μου λαός, πετά από το δεύτερο όροφο πολυκατοικίας μια σακούλα με φλούδες καρπουζιού στον κάδο, κι αν δεν πετύχει κάδο και πετύχει κεφάλι περαστικού λέει, ας μην περνούσε, ατυχία.
13. Λαός ήταν και είναι αυτός που τον παρακαλείς να κοιτάξει μερικές ημερομηνίες που είναι σημαντικότατες για την ιστορία του κι αυτός κοιτά την ημερομηνία γενεθλίων του.
14. Λαός ήταν και είναι αυτός που μπερδεύει την περικεφαλαία του Μέγα Αλέξανδρου με την περικεφαλαία του "Μεγαλέξανδρου" στην ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Δεν είναι εξεζητημένα πράγματα αυτά συμπολίτες, είναι πράγματα ουσίας και χωρίς λόγο, έργο, νόημα, κάθε νόημα καταργείται.
15. Λαός ήταν και είναι αυτό που λέμε δημόσιο, που, πολύ εύκολα, το βρίζουμε, το καταριόμαστε και πολύ εύκολα το αγαπούμε χωρίς ενσυναίσθηση. Τσάμπα είναι, έτσι κι αλλιώς, αυτοί που είναι στο δημόσιο κι αυτοί το καταριούνται κι αν έρθει η στιγμή και για τον άλφα ή βήτα λόγο βρεθούν εκτός της ασφάλειας του δημοσίου, ανάβουν λαμπάδα στον Παϊσιο να βρεθούν ξανά στους κόλπους της μεγάλης αγκαλιάς του δημοσίου. Είναι και οι αγρότες και οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι επιτήδειοι, ναι, και αυτοί το βρίζουν για την ασφάλεια που παρέχει στους ασφαλισμένους του, ενώ αυτοί ζουν και βιώνουν την ανασφάλεια της αγοράς και ….ενίοτε και του καιρού. Τι τα θες, τι τα γυρεύεις συμπολίτες, με λίγα λόγια, λαός είναι το σκορποχώρι, που σε καιρούς Άξιον Εστί, αναζητεί τα λίγα γραμμάρια αξιοπρέπειας στην αλληλεγγύη και μόλις περάσει το μεγάλο κακό τα ξεχνά όλα.
16. Λαός ήταν και είναι η δυσκολία ανάγνωσης της λέξης “φόβος”. H αστική τάξη έχει τα αντανακλαστικά και τα κλειδιά να την διαβάσει, κι αυτή είναι λαός, αλλά με γνώση, οι άλλοι που επίσης είναι λαός, αλλά δεν έχουν τα κλειδιά ανάγνωσης και τότε γίνεται… της Βαβυλωνίας. Αν εμφανιστεί κάποιος καταραμένος ιός, ο μισός λαός απευθύνεται στο Θεό για να τον σώσει και ο άλλος μισός στην επιστήμη.
17. Λαός ήταν και είναι αυτός που δυσανασχετεί μπροστά στο στίχο "Μάνα, γυναίκα, Παναγιά" και αν του πεις Άγιος Λαός δακρύζει. Το λαό ξέρετε ποιος τον αγιοποίησε.
18. Λαός ήταν και είναι αυτός που, για τον άλφα ή βήτα λόγο, γράφεται η ιστορία ερήμην του. Έτσι είναι. Ο Κολοκοτρώνης δεν έκανε μόνος την Επανάσταση. Το μετά την Επανάσταση τι έγινε, εκεί δεν έχει λόγο ο λαός. Και σε άλλους πολλούς, μιλιούνια οι αγωνιστές, ε, όχι και μιλιούνια, μιλιούνια είναι ο λαός, αυτόν που ο Καρλ Μαρξ τον όρισε μία και για πάντα σε Τάξεις και κανείς φιλελεύθερος στοχαστής δε βρέθηκε να τον αναθεωρήσει. Αρλούμπες δεν θα λέμε στον λαό, η ιστορία είναι ταξική. Ο άνθρωπος με τον άνθρωπο, ο λύκος με το λύκο, Αγγελόπουλος. Σινεμά θα μου πείτε. Γιατί, τι έχει το σινεμά!
…… Κύλησε η ιστορία κάνοντας φασαρία σαν αδειανά βαρέλια και κάποτε γεμάτα, αλλά έτσι είναι………….ποιος, ποιον θα πει αθάνατο, ποιος ποιον θα ορίσει ως λαό…….
Μέσα σε εβδομήντα χρόνια στον αρχαίο κόσμο, από τον Κλεισθένη μέχρι ……τον Πελοποννησιακό πόλεμο και λίγο πριν εμφανιστεί η μακεδονική δυναστεία και καταλύσει την Πόλη Κράτος, εκείνος ο λαός και η εξουσία κατάφερε και ΕΓΡΑΨΕ, ΚΑΤΕΘΕΣΕ στην ανθρωπότητα πράγματα που ακόμα και σήμερα τα μελετούμε. Τι άνθρωποι ήταν εκείνοι οι δικοί μας! Τι λαός ήταν αυτός! Ήταν πολίτες αγαπητοί συμπολίτες, με τα λάθη τους, τις λοβιτούρες τους, με τον Αριστοφάνη τους και τον Σοφοκλή τους. Σίγουρα. Ήταν όμως πολίτες, όχι λαός, που τόσο επιτακτικά η Αριστερά ανάγκασε το Γιάννη Ρίτσο να γράφει επικήδειους σε κάθε Μήτσο αντάρτη που σκοτώνονταν στον αδερφοκτόνο πόλεμο. Αυτά την περίοδο του εμφυλίου. Ο Γιάννης Ρίτσος όμως δεν έμεινε εκεί, τους εκδικήθηκε. Την έννοια "σύντροφος" ή την έννοια "λαός" την πήγε χρόνια μετά στον …..Αριόστο αφηγείται στιγμές του ύπνου του και του ξύπνιου του και τότε τρόμαξαν οι φύλακες και είπαν να τον διαγράψουν τον γέρο που ξεμώρανε. Να διαγράψει το ΚΚΕ τον Γιάννη Ρίτσο! Δεν το έκανε, όχι γιατί δεν το ήθελε, πόσους διέγραψε, ο Γιάννης όμως ήταν τα διαπιστευτήρια ενός εγκλήματος που ακόμα και σήμερα μας γανιάζει. Ποιος ο Λαός, ποιος μη Λαός και ποιο το ανάμεσό τους!
Φτάσαμε στην κοινοβουλευτική δημοκρατία και νομίσαμε πως η ιστορία τελείωσε. Δεν έχει που αλλού να πάμε, λένε, οι στοχαστές και οι πολιτευτές. Η δημοκρατία όμως δεν έφτασε με την ανωνυμία του πλήθους, αν γράφτηκε η λέξη λαός στη λογοτεχνία και στα βιβλία ιστορίας γράφτηκε με την έννοια του πολίτη, του επώνυμου και γνώστη, όχι του ανώνυμου, ο Βίκτωρ Ουγκώ δεν έγραψε τους Miserables (Άθλιους) για να πει μέσα από το κείμενο πόσο εύκολο πράγμα είναι η δημοκρατία, ο Γιάννης Αγιάννης και ο Ιαβέρης είναι σύμβολα τέτοιας προσπάθειας. Η δημοκρατία, αυτό το πολύ δύσκολο πολίτευμα, θέλει πολίτες ενημερωμένους μέσα από κείμενα, όχι αυθαίρετα την έννοια λαός, άλλος τρόπος δεν υπάρχει, μόνο τα κείμενα. Αν κάποιοι ζητούν τη βοήθεια του Θεού για θέματα των ανθρώπων, πιστεύω ότι και ο Θεός θα τους δείχνει κείμενα, την Αγία Γραφή ας πούμε, κείμενα δείχνουν και οι Θεοί και οι στοχαστές αγαπητοί συμπολίτες, αλλιώς θα έρθει Αύριο η Τεχνητή Νοημοσύνη και θα μας δείξει το δικό της δρόμο και τότε όλοι θα θυμηθούμε εκείνον τον άνθρωπο που έψαχνε μέρα μεσημέρι με αναμμένο κερί ΑΝΘΡΩΠΟ.
Αν ακόμα βάζουμε τις διάφορες πατρίδες πιο ψηλά απ τις μεγαλες αξίες όπως ελευθερία και δικαιώμα του ανθρώπου τότε έχουμε πρόβλημα. Η πατρίδες...τέλειωσαν...έμεινε μια.Η Γη.
ΑπάντησηΔιαγραφή